Ik lees regelmatig blogs van anderen. Eén van deze blogsters schrijft al een tijdje een weekoverzicht. Na het lezen van haar laatste blog besefte ik me dat ik niet eens meer wist wat ik zelf deze week had gedaan.
Ik had een week met weinig afspraken. En er waren ook dagen met juist meer afspraken op een dag.
Maandag 14 november had ik yoga van 13.15 uur tot 14.15 uur. Samen met fietstijd erbij ben ik dan 2 uur van thuis weg. Ik vind dit lastige tijdstippen. Ervoor spreek ik liever niets af, of doe ik niet teveel en erna ook niet. Toch ging ik deze keer wel theedrinken bij mijn moeder na yoga, en at ik samen met mijn jongste dochter, die 3 nachten bij mij logeerde.
Woensdag 16 november had ik ’s middags weer weer mijn voorleesafspraak. Ik lees nu al weer bij het derde gezin voor. Net zoals bij de andere voorleeskinderen praat en speel ik meer dan dat ik voorlees. Liefst las ik alleen voor maar daarvoor hebben ze weinig geduld.
Donderdag 17 november ging helaas weer mijn mindfitness les niet door omdat de docente (ernstige?) lichamelijke klachten heeft en daardoor geen les mag en kan geven.
Vrijdag 18 november ging ik naar de kapper en zaterdag ging ik naar de film met vriendin M. Erna dronken we thee, met een gebakje erbij. ’s avonds kwam mijn middelste dochter bij mij logeren.
Vandaag gingen M. en ik na ons gezamenlijk ontbijt onze eigen gang, zij ging sporten en bij oma eten en ik wandelde eindelijk weer eens wat verder weg dan alleen een paar extra rondjes park op weg van en naar de winkel.
Verder genoot ik van de zonnige momenten en ik las veel, puzzelde en keek 2 films. Al lijkt het nu ik zo terugdenk (soms met agenda erbij) wel genoeg voor een week, toch had ik deze week wel eens een verveeld gevoel. Ik wil wel eens meer, en anders. Verder met het Pieterpad, wat nu even niet verstandig was vanwege extra reistijd door spoorwerkzaamheden. En ook had ik regelmatig last van mijn rug en was daarbij meer moe.
Al twee keer las ik over het boekje “Je keek te ver”. Er is zelfs een schrijfcursus bij gemaakt. Het idee van het boekje is om een aantal keren steeds dezelfde route te lopen en te kijken wat dit met je doet. “Dat ga ik niet doen, die cursus”, dacht ik. “Saai, elke dag hetzelfde rondje. En wanneer moet ik dat dan doen? Ik ga er niet mijn afspraken voor verzetten.” Maar het idee bleef wel hangen. Welk rondje zou ik dan kunnen lopen? En wanneer?
Zonder plan besloot ik op zondagochtend toen mijn dochter nog lekker lag uit te slapen, weer eens te wandelen, zoveel mogelijk door het groen. Het plan was er zo en onder het wandelen bedacht ik me dat ik deze route wel vaker zou kunnen gaan lopen. Niet op de dagen dat ik ’s morgens al afspraken heb staan. En zo wandelde ik drie dagen achter elkaar hetzelfde rondje van bijna 5 km. Dat terwijl ik, op de wandeling tijdens mijn stilte retraite van 9 km na, bijna niet meer wandelde in deze warme zomer.
De eerste dag was het zo mooi, zo stil
En, is dat saai? Ja, wel een beetje. Ik betrap mezelf er op dat ik wel graag eens een ander paadje in wil lopen. Maar ik zie wel elke keer andere dingen. En ik ga onderweg zitten op andere plekken, op andere bankjes of stoelen. Tijdens de pauze op mijn eerste wandeling stuurde bovenstaande foto’s van wat ik zag aan vriendin G.
De tweede dag had ik een puzzelboekje meegenomen voor mijn pauze en ook iets te eten, want toen wandelde ik laat in de ochtend.
En nu zit ik dit blog te schrijven, in “Het Kleine Paradijs” (voedselbos/natuurlijke tuin van de stadstuin ‘”Het Verre Oosten”).
Die zilverkleurige bladen!Mooi rood!Dit groeit zo tussen de tegels!Is dit een gele korenbloem?
Op mijn eerste wandeling werd ik aangesproken door een man die die morgen met zijn vrouw en twee honden was gaan wandelen in het bos vlak bij de camping waar ik met mijn jongste dochter vorig jaar was. Herinneringen aan dat weekend kwamen boven.
Ook sprak ik die dag een vrouw aan, die haar handen vol had met afval. Zij vertelde dat zij iedere dag afval opraapte en zo kwamen wij in gesprek over afval achterlaten. Ik nam me voor om in elke rugzak een handschoen en een plastic zak te stoppen om zelf ook vaker afval mee te nemen, wat ik na die ontmoeting zelf ook al deed.
En nu ga ik mijn laatste stuk verder lopen, ik krijg het warm hier en ik heb zin in een kopje thee!
Loop of fiets jij ook wel eens vaker hetzelfde rondje? Hoe lang blijft dat leuk of ben je daar na een tijdje mee gestopt?
Prikkelarme kermis Vandaag was er voor het eerst een prikkelarme kermis in mijn woonplaats. Al is de kermis sinds mijn jeugd nooit meer mijn favoriete uitje geweest, toch ging ik kijken, uit nieuwsgierigheid. Er worden steeds vaker prikkelarme uitjes georganiseerd, maar naar het Rijksmuseum van 20 tot 22 uur en andere avonduitjes ver weg, vallen voor mij af. Na een hele dag plus een OV reis tijdens de spits tijden ben ik niet fit genoeg meer om een museum of theater te bezoeken.
Maar deze kermis, dichtbij, ik was benieuwd. Waar het kon waren de muziek en glitterlampen uit. Ook schreeuwden de kermis medewerkers niet. Ik zag ze vaker juist wat rondhangen. Dit is vast ook wennen voor ze. Blijft over de geluiden van bewegende apparaten, stroom aggregaten, gillende kinderen en pratende mensen. Er waren niet veel mensen, wat ook door de warmte en het tijdstip (13 tot 15 uur) zou kunnen komen. Een groep minder validen plus begeleiders stonden zo te zien rustig bij het ringen gooien te kijken.
Deze kermis is vast voor meerdere doelgroepen een uitkomst, want bijna alle andere vermaak levert veel meer prikkels.
Ik had ook op deze manier niets met de kermis. En zit nu op een op een bankje op een rustiger plek aan de andere kant van het park. Waar ik naast kermisgeluiden ook veel verkeer hoor. En de dieren van de dierenweide.
Stil is het (bijna?) nergens, merk ik vooral in deze zonnige zomer weer. Toch ga ik elke dag wel naar buiten, zeker ook omdat ik behoefte heb aan afwisseling nu de wekelijkse yoga, vrijwilligerswerk en andere afspraken uitvallen in de vakantieperiode.
Stilte-retraite Ook deed ik vorige week mee met een stilteretraite van 2 dagen in klooster Heiloo. Tussen de kennismakings- en de afsluitingsworkshop waren we bijna 2 dagen in stilte. Er was wel een programma, met workshops waarin het werkboek, met opdrachten die we konden doen, werd toegelicht en een meditatie werd gedaan. Ook waren er stiltewandelingen, kerkdiensten en kon je een coachingsgesprek inplannen. Verder waren we stil, ook tijdens de maaltijden, die in buffetvorm waren. Ieder zocht zijn/haar plek om te eten of de vrije tijd door te komen.
Ik was dit weekend bijna de hele tijd buiten in mijn vrije tijd. Naast de tuin die hoorde bij het klooster was nog het terrein van het bedevaartsoord Onze Lieve Vrouw ter Nood waar ik ook vaak was. En ik wandelde op onze vrije middag naar Egmond Binnen. Een wandeling die langer was dan ik ingeschat had. Ik wilde niet via GoogleMaps kijken hoe lang de wandeling was, omdat het de bedoeling was om niet online te gaan dit weekend. Ik wandelde een route waarvan een boekje op mijn kamer lag. Dat ging goed, maar ik liep helaas een stukje fout aan het eind.
Al was het (bijna overal) stil dit weekend, toch was het weekend teveel voor mij. De eerste dag was ik na te vroeg wakker worden, een lange reis, fout lopen naar het klooster en wachten al erg moe. Toen ik me mocht voorstellen was ik snel in tranen, het was me toen even teveel. Ik ben even de workshop uit gegaan, maar wilde toch graag er weer verder bij zijn.
De laatste workshop wilde ik ook graag mee doen. Ik was zo benieuwd naar de ervaringen van de anderen. Maar toen was ik al weer zo moe en helaas moest ik toch, weer huilend, besluiten om eerder weg te gaan. M., een van de retraite leidsters las nog een lief kaartje voor, wat ik meekreeg en toen was het tijd voor weer een lange terugreis met wachten en vertragingen. Wat was ik blij dat ik thuis was, al miste ik wel de mooie tuin en natuur.
Mijn inzichten van deze retraite: – ook in stilte is 2 dagen retraite te lang voor mij; – buiten zijn is zo goed voor me (wist ik wel maar ik was nou zo lang buiten); – wandelen (2 1/2 uur incl. omlopen en vlindertuin) geeft me meer energie dan een workshop in stilte.
Nou ja, dieper ging het ook wel hoor. Ik heb over veel onderwerpen die besproken werden in de workshops en kerkdiensten nagedacht. Ook heb ik veel geschreven in mijn vrije tijd.
Ik kreeg een heel mooi kaartje mee van M., met wie ik mijn coachingsgesprek had gehad, met daarop haar “advies” aan mij. Kort samengevat schreef zij: – blijf kiezen uit alle mooie (en minder mooie) dingen uit het leven.
En dat is een mooie afsluiting van dit lange blog.
Ik ben inmiddels al weer thuis want om 15 uur ging de muziek van de kermis al weer aan. Wat een verschil met daarvoor!
Kies jij bewust uit alle mooie, leuke, drukke afspraken, evenementen en verpichtingen wat goed is voor jou of doe je mee aan alles wat voorbijkomt?
Als reactie op mijn vorige blog kreeg ik de vraag hoe het nu met mij gaat.
Ik antwoordde: “Lief dat je het vraagt. Het gaat goed, soms heb ik te veel te afspraken en ben dan erg moe. Ik twijfel weer over wel / niet weer gaan bloggen en reageren op andere blogs.”
Die twijfel blijft, maar toch wil ik wel graag weer eens wat van me laten horen.
Daarom weer een blog over wandelen. Mijn notities over mijn Pieterpadwandeling van vandaag:
26-2-2022 11:20 16e etappe Pieterpad van Coevorden naar Gramsbergen
En daar zit ik weer, in de trein, ongepland. Ik heb rustig aan gedaan vanmorgen, maar na een appje naar vriendin G. over het Pieterpad, bedacht ik me dat het vandaag wel een mooie dag voor Pieterpad is. En ik kan dat, ongepland snel weg, heb ik gemerkt zaterdag 2 weken geleden. En het is weer gelukt, brood smeren, thee maken etc. en ik zit weer op tijd in de trein.
Al ben ik nu wel een beetje onzeker, hoe zal de weg zijn, het zijn ook onverharde wegen. Het heeft ook geregend de afgelopen dagen, zijn de paden nu zoveel beter dan dinsdag toen ik besloot niet te gaan wandelen zo vlak na de storm / regendagen?
Maar ook dit kan ik, met die onzekerheid wandelen! De trein gaat weg!
26-2-2022 15:14 In de trein terug. Ja, ik kan het, ook met modderpaden. Erg veel modderpaden de eerste 5 km en erna alleen maar asfalt, fietspaden ed. Geen modder toen en dat was heel fijn want door en langs modder lopen is echt vermoeiender. Mijn eerste bankje was voor het 3 km punt. Mijn tweede pas na het 9 km punt. Vlakbij het station, maar ik had nog tijd voor een laatste kop thee. Lekker op een bankje in de zon!
Op het station ook nog zon maar veel kouder. Vanaf 2 uur was het vaker bewolkt en nam de zon in kracht af. Tijd dus om naar huis te gaan. Die 10 km naar Hardenberg (etappe zoals boekje voorstelt) had ik echt niet gered! Het lukte me nu (totaal 10,67 km gelopen) maar dat was echt genoeg. Thuis lekker slapen. Ik heb het nodig! (en ook verdiend, al is dat nu geen vereiste meer om overdag te mogen slapen, maar noodzaak)
Echt ver ben ik dus nog niet na deze 16 dagen wandelen, maar omdat ik de etappes in kleinere stukken heb verdeeld komen er per dag wel wat extra km’s van en naar het OV bij. Gemiddeld loop ik zo wel 12 km per keer. Met het OV erbij is dat al gauw 6-7 uur van huis weg en daarmee voor mij toch wel een lange dag.
ik vind het erg leuk om op deze manier zoveel moois van Nederland te kunnen zien. Ik kijk alweer uit naar een volgende wandeling.
Ga jij wel eens ongepand een dagje weg?Zou je graag weer vaker een blog van mij lezen? En waarover dan, over mijn wandelingen of over hoe mijn dagen invul nadat ik een hersenbloeding kreeg? Sowieso ben ik benieuwd: wie leest hier (nog) mee?
Ik was haar zo voorbij gelopen, die vrouw, oma schatte ik in, met kinderwagen die stond te praten met een andere vrouw. Maar zij had mij wel gezien en sprak mij even later aan bij het stoplicht. Mijn oude buurvrouw. Of ik hier woonde, ze had me al vaker gezien dichtbij het huis van haar dochter. En mijn moeder had ze ook vaak bij onze supermarkt gezien (hoe kent ze die, vroeg ik me af, die twee hebben naar mijn weten nooit contact gehad…)
Ik hield het kort maar kreeg in korte tijd haar verhaal te horen, dochter is nu moeder, zoon werkend en studerend. Beide een relatie. Zij werkt en past 1 dag per week op haar kleindochter. Al 6 jaar woont ze in de buurt van mijn flat. Ook alleen. Nooit meer een man erin, zo fijn had ze het alleen, lekker alles zelf beslissen. Tussendoor vroeg ze mij nog het een en ander en ik probeerde het kort te houden. Ik had geen behoefte aan een lang of diepgaand gesprek met deze vrouw die ik in onze oude straat ook bijna nooit sprak, zelfs wel eens uit de weg ging.
Zo werd een geplande wandeling naar de stad door het park een vermoeiende wandeling. Ik heb niets meegekregen van het park dat waarschijnlijk ook vol herfstkleuren was. En vanaf dat gesprek tot nu een uur later denk ik er nog over na. Had ik niet beter een omweg kunnen nemen naar de winkel die ik wilde bezoeken? Of, beter nog: het gesprek afronden, want misschien was ze anders ook nog met mij meegelopen? Waarom heb ik toch iets meer verteld dan ik wil? Hoe ga ik een volgende keer met dit soort (ongeplande) ontmoetingen om?
Ik heb dit soort “verjaardagsgesprekken” zoals ik ze noem, nooit prettig gevonden. Zomaar een gesprek met iemand waar ik toevallig naast zit op een verjaardag, een feest of een familiedag, of die ik weer tegenkom onderweg, ik kan het wel maar, houd er meestal geen goed gevoel aan over. Ik spreek liever af met een vriendin.
Maar misschien heeft het haar wel goed gedaan, even iemand te spreken?
Vannacht toen ik naar de wc moest schoot “het” me in de rug.
26 augustus 2021 18:25 uur
Koud Moe geworden Pijn bijna over Ik wil zo anders Keuzes
12 september 2021 14:01 uur
Ik zit lekker buiten, de zon is weer gaan schijnen. Ik ben terug van een (korte) wandeling. Dichtbij, maar weer een fijne mindfulle wandeling. Hoe ik op het idee kwam weet ik niet, maar ik plukte uitgebloeide bloemen en grassen. Het was lang geleden dat ik zo wandelde. Ik wandelde niet veel deze zomer. Wel twee etappes Pieterpad, wel een aandachtswandeling, een paar keer met een vriendin, een klein rondje (omdat het te warm was) over de heide, maar verder af en toe korte stukjes naar de supermarkt of bibliotheek. Wel fietste ik iets meer.
Op dagen zonder afspraken zat ik veel, las en puzzelde veel en ook mijn schermtijd werd langer. Daarnaast had ik veel afspraken: ik ging een week naar Schiermonnikoog, en was daar de laatste dagen met vriendin M. samen. Ik logeerde bij vriendin C. in Amsterdam en ging daar naar 2 museums. Ook ging ik een weekend naar een camping met mijn jongste dochter, hing lekker 2 dagen op de bank met mijn middelste dochter, deed een yoga workshop met 2 dochters, en verder zag ik mijn kinderen en ouders meer. Mijn vrijwilligerswerk ging door in de zomervakantie. En zo kan ik nog meer opsommen wat ik allemaal deed vanaf eind juni.
Het was veel, maar ik nam toch mijn rustmomenten? Ik besloot zelfs te stoppen met mijn planner. Die had ik niet meer nodig!
En toen: schoot het me in mijn rug ’s nachts bij het opstaan om naar de wc te gaan. Ik had zoveel pijn dat ik kruipend naar de wc ging en ik ben zelfs even flauwgevallen toen. Ik ben daar erg van geschrokken, zegde mij 2 afspraken voor die dag af en lag met pijnstillers in bed de hele ochtend. De pijn werd gelukkig wel weer minder na een paar dagen maar ik was nog lang extra moe en was ook emotioneel, ik huilde veel vaker en vond het saai worden, met minder afspraken. Ook die vermoeidheid en (daardoor?) emotionele momenten werd steeds minder.
Ik dacht veel na de afgelopen weken over hoe nu weer verder. Niet teveel maar ook niet te weinig afspraken. Meer dagen zonder afspraken inplannen. Meer wandelen. En weer verder gaan met mijn planner. Hierdoor sta ik meer bij mijn planning stil en zet ik ook dagelijks mijn intentie voor de dag. Ook kijk ik aan het eind van de dag en week terug op de dag / week. Ik dacht het wel weer zonder te kunnen maar misschien is plannen, al wil ik het liever niet, de manier voor mij om zo goed mogelijk te leven?
Hoe plan jij jouw dagen? Laat je het lopen zoals je dag komt, gebruik je een agenda of planner of maak je lijstjes? Waaraan merk jij dat je teveel hebt gedaan?
Na 3 (ongepland) volle dagen nam ik me voor vandaag niets te doen. Ik maakte "alleen maar" een lijstje met wat ik "wilde" doen. Ik heb geleerd in al die jaren dat niet alles moet en dat het anders voelt om niet "ik moet" maar "ik wil" te schrijven. Ja, dat voelt wel anders, maar in een paar minuten werd het wel een lang "ik wil" lijstje. Inmiddels heb ik af wel wat kunnen afstrepen. En de rest, dat kan ook morgen wel, bedacht ik me tijdens het opschrijven. Want morgen heb ik ook geen afspraken meer.
Wat niet meer op mijn lijstjes voorkomt is: bloggen. Toch blijft bloggen wel in mijn hoofd zitten. Ik volg zelf een 10 tal blogs en merk dat ik me wel eens ongerust maak als een blogster een tijd of nooit meer iets laat horen. Ook vond ik het jammer als iemand stopte met bloggen. Hoe zou het zijn met...? vroeg ik me dan wel eens af. Dus nam ik me voor om als ik echt zou stoppen, een afscheidsblog te schrijven. Dat heb ik zelfs overwogen, maar zoals jullie zien komt er toch weer eens spontaan het idee om te gaan bloggen. Ja, en het kan best ook zo zijn dat ik hierna weer een tijd niet meer blog en weer wat minder vaak reageer op blogs die ik lees. Ik zie wel, en jullie ook!
Doe jij ook wel vaker "niets"? Wat doe jij dan?
Nadat ik mijn hersenbloeding kreeg heb ik veel blogs, nieuwsbrieven, internetartikelen en boeken over NAH (niet aangeboren hersenletsel) gelezen. Ik zocht hierin tips, toekomst verwachtingen en herkenning. Naarmate de tijd verstreek, las en zocht ik minder op over hersenletsel. Maar het boek van Margot kwam ik wel verschillende keren tegen en ook zag ik een interview met haar en werd daardoor nieuwsgierig naar haar boek.
Samenvatting van de inhoud van het boek Hersenschorsing
Ik las het boek met veel herkenning maar ook met af en toe een lach en een traan. Margot schrijft duidelijk, bondig en met humor over wat zij meemaakt na haar ongeluk.
Hersenletsel is niet te vergelijken, omdat de plek waarin het hersenletsel is ontstaan bepalend is voor wat de gevolgen zijn van dit letsel. Overprikkeling en vermoeidheid zijn (onzichtbare) gevolgen waar iedereen met NAH last van heeft. Maar al is iedere situatie niet hetzelfde, toch zou ik je dit boek aanraden omdat je hierdoor wel een idee krijgt van hoe hersenletsel je leven kan beïnvloeden. En als je zelf hersenletsel hebt dan zul je vast situaties herkennen.
in 250 blz beschrijft Margot over een periode van bijna 2 jaar na haar hersenletsel. Het zijn meestal korte stukjes, dus ook goed leesbaar als je moeite met lezen hebt na je hersenletsel.
Margot schrijft over de gevolgen van haar hersenletsel, over haar revalidatie, over haar reïntegratie in haar werk, over de tips die zij krijgt van allerlei deskundigen en ook over mogelijke behandelingen. Zij schrijft niet over de financiële gevolgen van haar ziekteperiode.
In het hoofdstuk “Laatste dag” schrijft ze over de laatste opname van Toren-C die zij maakte. Daarin zingt ze ook het liedje “My favoriete Things” uit de Sound of Musical:
‘Als je bang bent, haal dan adem
Geef de dag je groet
Laat je zorgen overwaaien
Dan komt alles goed’
Ik had nooit naar Toren-C gekeken maar heb wel deze uitzending teruggekeken. Wat fijn voor Margot dat ze dit werk, met de nodige rustperiodes tussendoor, weer kan doen.
Afsluitend schrijft Margot: “Ik ben er nog niet, maar ik kom er wel”.
Vorige week deed ik weer mee met mijn maandelijkse aandachtswandeling. We waren met zijn drieën. Ik had S. al bijna een jaar niet gezien. “Hoe gaat het?”, vroeg ze me. Ik antwoordde “Goed”, wat op dat moment ook zo was. “Naar omstandigheden”?, reageerde ze. “Nee, dat zeg ik nooit meer”, zei ik.
Ik bleef hierover nadenken die dag. Ik vond de vraag “Hoe gaat het?” erg lastig toen ik net mijn hersenbloeding had gehad. Wilde de vrager horen hoe het met mij op dat moment ging? Of wilden ze horen wat mijn klachten waren, wat de dokter gezegd had, hoe mijn herstel verliep, hoe de revalidatie ging, of ik al weer werkte etc? Er was zoveel te vertellen toen. Maar wilde ik dat delen op dat moment? Of op die plek? Als ik boodschappen deed was dat genoeg voor me, dat kostte toen zoveel energie, ik had dan geen behoefte aan een gesprekje tussendoor. Als ik ging wandelen had ik geen behoefte aan een ongepland gesprek met een buurvrouw.
Nu gaan de gesprekken meestal niet meer over mijn hersenbloeding en mijn leven daarna. De gesprekken gaan nu over hoe het nu met mij gaat, en ook over wat er is gebeurd in de tijd dat we elkaar niet gezien hebben. En ook, zeker ook, over hoe het gaat met degene met wie ik afgesproken heb of die ik tegenkom.
Ik heb het ook wel over mijn vermoeidheid, hoofdpijn of over de dingen die na mijn hersenbloeding anders / moeilijker gaan. Maar dat zijn geen hoofdonderwerpen meer.
In gesprekken met nieuwe mensen die ik leer kennen noem ik mijn hersenletsel niet altijd. Niet bewust hoor, maar als er gevraagd wordt “wat voor werk ik doe of hoe ik mijn dag vul” noem ik het wel, al zeg ik dan meer: “ik doe vrijwilligerswerk, want ik ben afgekeurd”. Ik laat het aan de ander over of ze door willen vragen.
Vandaag deed ik mee aan een “wandeling met een onbekende”. Tijdens de wandeling stond ik af en toe even stil om de route te bekijken: “Ik kan niet lopen en de route lezen tegelijk”, zei ik de eerste keer. Ja, zo is het, en er werd niet eens op gereageerd.
Concluderend houd ik steeds meer rekening met de andere manier waarop ik nu moet leven en met wat ik niet meer kan. Echt nadenken hierover hoef ik niet meer na 4 jaar. Ik pas de tips die ik tijdens mijn revalidatie en de cursussen erna heb geleerd steeds meer onbewust toe. Helaas gaat het soms ook wel fout, vooral als ik erg lekker in flow aan het werk ben of een leuk gesprek heb. Dan voel ik pas te laat dat het teveel was en moet ik meer rust inplannen.
Toen ik vorige week hoorde dat we weer mochten winkelen zonder afspraak, wist ik meteen naar welke winkel ik als eerste zou gaan: de boekwinkel. Wat was het fijn om weer rond te kijken in de boekwinkel, wat heb ik dit gemist! Ik las wel boeken die ik reserveerde bij de bibliotheek, boeken koop ik zelfs bijna nooit, maar het rondkijken in de boekwinkel of bibliotheek miste ik heel erg. Het was ook nog eens erg rustig in de boekwinkel, en muziek wordt daar gelukkig niet gedraaid, voor mij daarom een goed uitje. Even weg van huis waar mijn nieuwe bovenburen aan het klussen zijn met de nodige lawaaioverlast.
De boeken die ik kocht heb ik al gelezen, toch kocht ik ze allebei. Ik kocht één boek van geld dat ik kreeg voor mijn verjaardag en het andere boek kocht ik voor een vriendin. Ook kocht ik een puzzelblok. Het vorige boekje met logische puzzels heb ik al bijna vol, een paar puzzels lukken mij niet, maar ik maakte ook een aantal puzzels nog een keer. Ik schrijf deze over in een schriftje en maak ze dan nog een keer, ook als ze de eerste keer niet lukten omdat ik mijn aandacht er niet bij kon houden en daardoor fouten maakte.
Ook kocht ik leuke kaartjes. Ik heb vaker bij de supermarkten kaartjes gekocht, maar in deze boekwinkel verkopen ze heel andere, mooiere kaartjes.
Het is fijn dat we nu zonder afspraak of bestelling bij winkels langs kunnen gaan. Toch heb ik het niet zo gemist, ik ben niet zo’n shopper. Mij maak je niet blij met een prijs om gratis te mogen shoppen (oké, wel in een boekenwinkel). Wel kijk ik graag rond in een kringloopwinkel, al is dat pas vorig jaar rondom mijn verhuizing een favoriete winkel geworden. Ook online shoppen vind ik niet fijn, ik wil liever een boek inkijken, de stof van een kledingstuk voelen, de kleur in het echt zien. Ik kocht de afgelopen maanden alleen een waterkoker online, omdat de vorige kapot was gegaan. Helaas viel de kleur mij tegen en het model was net iets anders dan de vorige van hetzelfde merk.
Het is daarom fijn dat de winkels nu echt open zijn, al zal je mij niet vaak in andere winkels dan supermarkten en drogisten zien.
Ben jij blij dat je zonder afspraak kunt gaan winkelen? Welke winkel heb je het meest gemist? En welk boek denk je dat ik cadeau ga geven en welk boek heb ik voor mijzelf gekocht?
En als laatste: Over welk boek zou je meer willen weten? Misschien schrijf ik nog een recensie.
Mariawandelt 