Op 21 maart begon ik met deze blog. Het was die week Brain Awareness Week. Het thema van deze week was: De onzichtbare gevolgen van hersenletsel. Ik las die week een aantal blogs hierover en dacht daardoor weer meer na over de gevolgen waar ik last van heb. Ik heb hier al vaker over geschreven, helaas is het me nog niet gelukt om de zoekfunctie in te bouwen in dit blog, zodat je deze artikelen nog niet kunt opzoeken.
Overprikkeling en vermoeidheid zijn de onzichtbare gevolgen waar ik het meeste last van heb na de hersenbloeding die ik bijna 4 jaar geleden kreeg. De afgelopen weken werd ik hier weer meer mee geconfronteerd omdat mijn woonomgeving steeds luidruchtiger werd. Overdag wordt regelmatig geklust in het appartement boven me en mijn onderburen gamen ’s avonds steeds meer. Ook het heerlijke warme weer is ook niet altijd goed voor me.
Naast dat ik niet goed meer tegen de warmte en het felle zonlicht kan, is er ook veel meer te horen buiten. Buren die met elkaar praten of zelfs heel hard een telefoongesprek houden, sportende mensen in het park vlakbij, allerlei klus- en tuinmachines. Ook de snelweg hoor ik beter buiten. En daar tussendoor kwetteren de vogels ook nog veel meer. Dat zijn geluiden waar ik wel veel van geniet, maar in combinatie met de andere geluiden is het me soms teveel.
Lezen lukt nog wel in dit lawaai, maar is wel vermoeiend. Maar bij puzzelen gaat het vaak wel fout. Bijna geen enkele logische puzzel die ik doe, komt goed uit. Halverwege merk ik al dat ik fouten maak. Toch blijf ik puzzelen, ik vind het zo leuk om te doen. Ook wil ik mezelf nog steeds mentaal uitdagen.
Om de drukke momenten te compenseren rust ik nu veel vaker. Ook mediteren doe ik meer. Ook wandel ik vaker in de bossen wat verder van huis.
Wil je meer lezen over overprikkeling bij hersenletsel, lees dan deze blog:
Gisteren zat ik te appen met twee vriendinnen. De een vertelde dat zij komend weekend een stilteweekend thuis ging houden, en de ander zegde onze afspraak voor die dag af. Ik had dus ineens een dag, nou ja, een halve dag vrij. En bedacht dat ik wel eens een stiltedag kon houden die dag.
Net als het stilteweekend in Terschelling, waarover ik al eens blogde, gebruikte ik mijn telefoon alleen als horloge (ik heb geen klok in huis) en deed dingen waarbij geen wifi nodig is. Dat is best wennen, zo las ik een boek en ik las over concerten van Bach. Even opzoeken, is dan mijn gedachte. Dat mocht dan van mezelf wel, alleen maar muziek luisteren. Maar verder gebruikte ik mijn telefoon niet. Ook begon ik met een nieuwe legpuzzel, maakte een Sudoku, schreef in mijn dagboek en at met aandacht mijn lunch. Voor yoga of meditatie, wat ik ook van plan was had ik geen tijd meer, want ik sliep zelfs twee keer in deze stiltetijd. Dat had ik wel nodig, na een slechte nacht en een drukke week.
Ik vond het fijn, maar wel onwennig om zo gewoon thuis mijn rust te nemen. Vooral onwennig was het om mijn telefoon niet te pakken. Ik vind dat ik wel vaak “even” mijn telefoon pak, en dat geeft ook onrust soms.
Voor vandaag had ik nog geen plannen. Lekker verder uitrusten had ik graag gedaan, maar helaas, om kwart over 7 kwamen een paar klusjesmannen hard pratend en stampend het trappenhuis binnen met allerlei sloopmateriaal. Het lawaai bleef en dik een uur later trilden zij de tegels van het appartement boven mij eruit. Daar helpt zelfs een noice-reducing koptelefoon niet tegen, en ik besloot de rest van de dag weg te gaan. Gelukkig wonen mijn ouders dichtbij en kan ik daar altijd heen. Toen ik thuis was van een rondje bibliotheek en supermarkt, door de regen, gingen de klusjesmannen net weg. Heel fijn, weer rust in huis. Maar de komende weken zal er nog veel overlast zijn, het hele appartement wordt opgeknapt.
… de ware, verslaafde, puzzelaar trekt zich onder alle omstandigheden en in alle gezelschappen terug binnen de wit-zwarte geblokte ruimte van het magische vierkant…
Ik moest lachen toen ik dit las op de achterkant van het 2e Prisma PUZZLE-boek, uitgegeven in 1953.
Waar doet je dit aan denken? En trek jij je ook onder alle omstandigheden en in ieder gezelschap terug achter je schermpje?
Ik probeer om niet op elk moment dat ik moet wachten, in de rij bij de supermarkt, bij de bushalte (wanneer stond ik daar voor het laatst?) of op ieder ander wachtmoment, meteen mijn telefoon te pakken. Dat was zo een gewoonte geworden om dan “even” te kijken of ik een berichtje of mailtje heb. Ik doe dat minder besef ik me nu. Ik wacht en kijk om me heen, of juist niet en let dan even op mijn ademhaling.
Maar, als ik ga zitten pak ik wel heel snel mijn telefoon, al lees ik nu wel weer meer en… puzzel ik weer meer!
Het liefst doe ik logische puzzels of andere puzzels met cijfers, zoals de puzzel op de afbeelding. Op papier vind ik dat fijner, maar toch speel ik wel calcudoku’s op internet. Op internet is zoveel te vinden aan puzzels of spelletjes! De afgelopen weken speelde ik ook meer, patience-achtig, spelletjes. Maar nu ik veel buiten zit met dit mooie weer niet meer. Al is dat ook omdat het scherm van mijn laptop zo schittert in de zon…. Ook legpuzzels zijn buiten niet gemakkelijk, al heb ik wel een puzzel met kleine stukjes die ik op een dienblad kan maken.
Maandag begon ik met een blog, maar toen lukte het niet om meer foto’s bij te voegen en toen ik thuis kwam vergat ik verder te schrijven. Ik schreef:
“Dit blog schrijf ik terwijl ik op dit heerlijke plekje aan het water zit, een waterig zonnetje schijnt in mijn ogen, de wind waait in mijn gezicht en ik hoor de ganzen achter me en een klein vogeltje rechts van me. Onvoorstelbaar dat we vorige week nog door de glibberige sneeuw liepen!
Zondag was ik met mijn jongste dochter ook bij de IJssel, toen voelde het bijna als zomer! We zagen al mensen langsfietsen met korte broek aan en met blote armen!
Ook wandelde ik gisteren met vriendin C. naar het hoge water en het bos daar vlakbij. We namen allebei iets voor een picknick mee en gelukkig konden we een vrije picknicktafel vinden. Want mooi weer, leuk, maar om nu op de grond te gaan zitten, daar was het nog te koud voor.
En verder liep ik ook iedere dag, maar dan korter en dichtbij huis. Ik genoot van de bolletjes die overal de grond uit komen en van de knoppen en bloesems in de struiken. Wat is het toch bijzonder elk jaar, al dat nieuwe leven!
Nu ga ik eerst bloggen, voor ik mijn avond vul met andere dingen. Gek genoeg lopen de laatste weken, zonder al te veel afspraken, wel heel gemakkelijk. Soms maak ik wel een lijstje met wat ik wil gaan doen op een dag, maar soms loopt het ook gewoon anders. Dan lees ik een stukje over ontdooien van de diepvries en dan doe ik dat meteen (eindelijk) maar weer eens. Of krijg ik een mail van de bibliotheek dat er een reservering binnen is, en dan plan ik daar een wandeling heen.
Helemaal geen afspraken is ook niet waar, mijn jongste dochter komt hier vrijdag eten en gaat zondag na het eten weer naar huis. Ook ga ik elke week wel een keer theedrinken of lunchen bij mijn ouders. En ik was druk met opticien afspraken. En ik probeer iedere week met een vriendin af te spreken of te bellen.
Daarnaast wandel ik nog steeds elke dag, geen grote stukken, vaak gecombineerd met boodschappen doen, maar mijn plan is wel 1 langere wandeling per week. Dat gaat de komende tijd nog even niet lukken, het loopt niet echt gemakkelijk in de sneeuw, maar ik vind het wel heel mooi, die sneeuw!
Dit weekend las ik dagboeken, mail en appjes terug van vorig jaar, Het voelt nu (nog?) niet zo emotioneel dat het een jaar geleden was dat ik besloot bij R. weg te gaan. Wel moest ik soms huilen als ik weer las hoe het was toen, tussen R. en mij.
Verder begon ik met een nieuwe groep, de groep van Eenvoud. Tijdens maandelijkse bijeenkomsten praten we over onderwerpen die met Eenvoudig leven te maken hebben (voeding, kleding, vakantie, vrije tijd etc.) Omdat onze eerste bijeenkomst live in januari niet kon doorgaan hebben we online een kennismaking gedaan. De week ervoor kregen we de opdracht om een brief te sturen aan een van de anderen. In de bijeenkomst konden we elkaar vragen stellen over deze brief.
Na deze kennismakingsavond kregen we een mail met alle emailadressen, als je wilde kon je iemand mailen of zelfs ontmoeten. Ik heb een paar keer met M. gemaild, we hebben veel gemeenschappelijke gespreksonderwerpen (wandelen, weer alleen wonen en kinderen). Volgende week hebben we weer een online bijeenkomst. En krijgen we ook weer een opdracht ter voorbereiding.
Het zou leuk zijn als we met deze groep over een poosje mogen gaan afspreken. Ik ben echt heel benieuwd hoe de ontwikkeling van corona zal gaan, en wanneer we weer meer zullen mogen. Voor eind maart heb ik een kamer gereserveerd bij Klooster Schiermonnikoog, maar zal ik rond die tijd weer meer mogen reizen? Het zou zo fijn zijn als we weer mee vrijheid krijgen.
Houd jij het nog een beetje vol, deze lange lockdown tijd? Wat mis jij het meest nu? En heb jij nog gewandeld in de sneeuw? Zo ja, vond je het erg koud? (het viel mij wel mee).
Vanmorgen werd ik na een nacht met onrustige dromen zomaar eindelijk een uur later wakker dan het gebruikelijke, vroege, half 7 – 7 uur. En nu heb ik hoofdpijn! Zou dat door deze nacht komen, of heb ik gisteren teveel gedaan? Naast de kerkbalans enveloppen rondbrengen deed ik tussendoor ook nog een workshop en ’s avonds had ik mijn mindfulness avond. Teveel? Ja, dat denk ik.
Hoe dan ook, het is nu niet verstandig om deze dag te vullen met administratieve en huishoudelijke klussen, wat mijn plan was voor vandaag. Maar wat dan? Ik dacht aan het potje met keuzebriefjes wat ik ooit maakte. Op ieder briefje schreef ik iets waar ik energie van krijg, wat ik leuk vind. Het was al erg lang geleden dat ik een briefje trok, maar gelukkig lag het potje wel in het ladekastje waar ik het verwachtte.
En wat stond er op het eerste briefje dat ik trok?: “BLOG SCHRIJVEN”. Dat was geen plan voor vandaag, dat deed ik gisteren al. Nieuwsgierig keek ik welk 2e kaartje ik zou trekken. “KAARTJE TREKKEN”. Dat deed ik “vroeger” toen ik nog niet alleen woonde bijna elke dag. Ik zat toen vaak op mijn eigen kamer als ik rust zocht en dan trok ik vaak een kaartje (niet deze briefjes, maar inspiratie kaartjes). Ik wilde graag weten wat ik nog meer voor briefjes in het potje had gestopt. En bedacht dat ik hierover een blog kon schrijven.
In volgorde van hoe ik de briefjes, die normaal in elkaar gevouwen in het potje zitten, trok, komt hier mijn lijstje van Wat te doen als ik me verveel?
blog schrijven;
kaartje trekken;
film kijken;
mailen;
mediteren;
wandelen;
koekjes bakken;
lezen;
schrijven;
oud dagboek lezen;
opruimen;
was ophangen;
puzzelen;
collage maken;
lijstjes maken;
knutselen;
fotoalbum kijken.
Voor wie hier al langer meeleest of wie mij “live”kent zitten hier vast dingen bij die je herkent. Maar misschien wil je wel uitleg hebben over een item wat ik op de briefjes schreef? Ik hoor het graag.
Ook ben ik benieuwd wat op jouw lijstje “Wat te doen als ik me verveel” zou komen te staan.
… postbode worden, grapten mijn vriendin F. en ik wel eens toen wij nog bij het revalidatiecentrum hulp hadden. In die tijd hadden we ook gesprekken met de arbeidsdeskundige van het revalidatiecentrum en hadden we ook al verplichtingen vanuit onze werkgever. We vroegen ons allebei af of het ons zou gaan lukken om ons oude werk weer op te pakken. We dachten van niet, maar postbode leek wel een optie. Lekker buiten ook, we houden beiden van fietsen en wandelen.
In die tijd had mijn jongste dochter een krantenwijk, en ik hielp vaak met invouwen van folders in de kranten en in geval van nood, als ze ziek was of heel veel huiswerk had, hielp ik ook wel mee met kranten rondbrengen. Wat toch wel meer nadenken en opletten vereist dan je zou denken. Niet alle mensen willen folders hebben en sommigen willen ook geen huis aan huis bladen ontvangen.
Toch was ik enthousiast toen het klooster, waar ik wel eens workshops of cursussen volg, vroeg om hulp bij het rondbrengen van kerkinformatie of brieven. “Leuk, dan maak ik een wandeling van adres naar adres”, dacht ik. De eerste keer ging het om 5 stuks, en omdat die adressen in 2 wijken waren, maakte ik er 2 wandelingen van. Lekker, in de zomer.
De tweede keer ging het om 20 boekjes. Ik zocht een efficiënte route uit, maar bij gebrek aan printer moest ik toch elke keer mijn telefoon raadplegen, de straten vinden was niet zo lastig, maar de nummering was toch vaak wel onduidelijk, zeker met de vele flatgebouwen in de wijk.
Het was ook nog mistig en koud, de zon kwam niet door en bij een van de laatste huizen kreeg ik de brievenbus niet ver genoeg open en… werd mijn hand met handschoen eromheen door een hond naar binnen getrokken, en toen ik die hand teruggetrokken had zat ik onder het bloed. Het bleken bij nader inzien maar een paar kleinere wondjes te zijn, maar daar had ik toch wel wat dagen ongemak van. Ook raakte ik af en toe een handschoen kwijt tijdens mijn wandeling. De andere boekjes bracht ik ’s middags rond met de fiets, en toen vergat ik soms mijn fiets op slot te doen, niet zo slim.
Postbode zijn is dus niet zo simpel als het leek. Wijs geworden besloot ik deze keer maar te gaan fietsen, het was vandaag zo somber en zo koud. Het rondbrengen van de brieven kostte zo minder tijd, maar toch besloot ik het in 2 keer te doen, de 2e ronde maar meteen vanmiddag, want de weersvoorstellingen voor de rest van de week zijn niet goed.
En nu, met tussendoor toch wel een middagdutje, ben ik echt moe. Ook heb ik hoofdpijn. Helaas, je kunt dus niet zomaar “altijd nog postbode worden” met hersenletsel, al zal het vast wel uitmaken welke beperkingen je hebt overgehouden van je hersenletsel.
Toch blijf ik doorgaan met dit vrijwilligerswerk. Het voelt goed om weer eens buitenshuis bezig te zijn. Ook was het leuk om een kleine kerstattentie te krijgen. Hopelijk kan ik in de loop van dit jaar weer meer vrijwilligerswerk doen.
Mijn kerstattentie
Ik zou gaan meehelpen bij de Voorleesexpress, maar helaas, de geplande cursusdag in januari gaat niet door. Het voorlezen zou wel, tijdelijk zolang het nodig was, digitaal gaan, maar de cursus zelf geven ze liever niet online. En ook waren er geen aanmeldingen meer voor deze manier van voorlezen. Erg jammer, ik had me ingesteld op deze manier van voorlezen en keek er ook naar uit om kinderen zo te kunnen helpen. Maar het is vooral nog erger voor de kinderen die het voorlezen vast wel nodig blijven hebben. Zijn zij wel in beeld bij hun leerkracht? Krijgen ze door het thuisonderwijs nog meer (taal)achterstand?
Ik vermaak me thuis verder nog steeds wel gelukkig, doe nu vaker een online workshop of cursus. En maak nu weer meer (video)bel- of wandel afspraken met vriendinnen. Dat vrijwilligerswerk en andere leuke dingen buitenshuis gaan wel weer komen!
Ook wil ik weer iets creatiefs gaan doen, al weet ik nog niet wat. Een quote uit de workshop die ik pas volgde: “Iets leren of zelf doen of maken geeft een gevoel van controle. Begin gewoon, het hoeft niet perfect”.
Doe jij in deze corona tijd andere dingen dan ervoor? Heb je nieuwe hobby’s ontdekt? Misschien kom ik door jou op nieuwe ideeën!
De afgelopen weken, na kerst en oud en nieuw, stond er niet veel meer in mijn agenda. Voor de kerst zag ik in korte tijd 4 vriendinnen, maar na de kerst had ik geen afspraken meer gemaakt en door de lockdown zijn ook mijn groepen en vrijwilligerswerk gestopt. In het begin was dit wel even lekker, omdat de feestdagen, hoe leuk ze ook waren, en hoewel ik zo goed mogelijk had gepland om ook op deze dagen de nodige rustmomenten te nemen, toch vermoeiend waren. Maar na een paar dagen meer rust te hebben genomen zag ik wel op tegen de komende dagen. Ik maakte een lijstje met “dingen die ik nog wel kan doen in deze coronatijd”.
Dit lijstje hielp mij op momenten dat ik even niet wist wat ik kon gaan doen. Maar gek genoeg had ik dit lijstje niet zo vaak nodig, de dagen liepen wel lekker. Ondanks het grijze weer ging ik wel iedere dag een stuk lopen. Niet echt ver, maar wel even fijn ter afleiding, en ook voel ik me erna weer fitter. Mijn kleine wandelingen combineerde ik vaak met boodschappen doen. Ik weet dat het niet verstandig is om nu vaker in de week boodschappen te doen, maar in deze rustige tijd is boodschappen doen voor mij soms wel een soort uitje.
Ook vind ik het leuk om de warme maaltijden niet van tevoren te plannen, maar me te laten inspireren door wat er in de winkel ligt. Dat is natuurlijk bijna iedere dag hetzelfde, daarom kijk ik vooral wat er in de aanbieding is en wat er afgeprijst is. Deze laatste artikelen zijn aan hun houdbaarheidsdatum, maar zijn nog prima om te gebruiken. Ik kom vaak weer op nieuwe ideeën door wat ik aantref en soms zoek ik thuis een recept op met onbekende artikelen. Na kerst had ik ook nogal wat restjes, zoals slagroom, mascarpone en verschillende groenten en ook hiermee maakte ik nieuwe recepten.
Leuk deze week was verder dat ik online nog wel leuke dingen deed, een yogales, een avond met mijn mindfulness groep en ook deed ik mee met een workshop over Innerlijke rust.
En wat was het heerlijk dat gisteren en vandaag de zon weer scheen! Ik heb 2 fijne wandelingen gemaakt wat verder van huis, al was ik vandaag wel wat te laat weg gegaan helaas. Vlak nadat ik deze foto maakte begon het te regenen:
Vanmorgen besefte ik me dat ik in appjes naar vriendinnen wel vaker had geschreven dat ik mijn leven saai vond op dit moment. Ik besloot eens te zoeken op berichten met het woord saai erin. Ik kwam heel veel gesprekken tegen en zo teruglezend las ik zelfs gesprekken van 2013. Wat leuk om zo een stukje de tijd in terug te gaan. Dat is weer anders dan dagboeken teruglezen, want die gaan over een kortere tijd, en zijn ook alleen mijn eigen woorden.
Het wordt teveel om hier op te schrijven wat ik nog meer deed in de afgelopen week, maar echt saai was het dus toch niet. Ik zag meer op tegen deze dagen zonder afspraken dan nodig is geweest. Ik heb in de laatste jaren mezelf steeds beter leren vermaken, alleen thuis, of is het meer: “ik geniet meer van kleinere dingen dan vroeger?”
Hoe ervaar jij de dagen in deze lockdown tijd?Doe je nu andere dingen dan normaal of verveel je je meer?
In deze week voor kerst kreeg ik meerdere mails waarin wordt teruggeblikt op het afgelopen jaar. In een van deze mails werd verwezen naar een blog met mooie vragen daarin:
“Welke lichtpuntjes zie jij? Waar ben je je dit jaar bewust van geworden? Wat laat je los en wat neem je mee? Wat zie jij?”
Het lukt mij niet om puntsgewijs deze vragen te beantwoorden, maar ze zetten me wel aan het denken. Het valt mij mee hoe goed ik dit bijzondere jaar ben doorgekomen. Ik heb mijn relatie verbroken, ben verhuisd, de Corona tijd beperkte onze vrijheid en contacten. En toch ga ik door. Ik heb wel sombere momenten gehad, huilde ook soms, maar ik was nooit hele dagen somber of verdrietig. Ik kom steeds weer door deze moeilijke momenten heen. En wat is dat dan? Is dat een kwaliteit van mij? Is dat omdat ik een doorzetter ben? Maar toch heb ik in het verleden wel moeilijke maanden gehad. Waarom is dat nu anders? Zelfs nadat ik mijn hersenbloeding kreeg ging ik door. Of juist na mijn hersenbloeding?
Ik ben veel meer alleen thuis daarna, en toch voel ik me meestal goed. Waarom kan ik nu wel goed omgaan met dat alleen zijn? Is dat hoop / vertrouwen / dankbaarheid? Komt dat door de natuur om me heen, mijn dagelijkse wandelingen? Komt dat door de lieve mensen om me heen? Of door de tijd die ik nu meer moet, en ook mag van mezelf, rusten? Doordat ik nu minder verplichtingen heb? Ik kan het niet goed benoemen, maar mijn leven lijkt lichter. Is dat het, zie ik meer lichtpuntjes nu? Ja, en toch lijkt mij dat, als ik erover nadenk, raar. Want mijn leven is heel anders nu, dan ik zo lang gewend was. Ik heb geen werk meer, geen partner meer, woon in een huis waar ik me erg thuis voel, maar waar ook minder rust is (in de zin van geluidsoverlast) en waar ik geen tuin meer heb.
Het zijn denk ik niet de dingen om me heen, die het belangrijkste zijn, het is meer binnen in mij, wat is veranderd de afgelopen jaren. Positief veranderd. En daar ben ik heel erg dankbaar voor! En daarnaast ben ik heel erg dankbaar voor de lieve mensen om me heen.
Dank je wel voor het lezen van mijn blogs! Dank je wel voor je reacties op mijn blogs. Ik wens je hele fijne feestdagen en heel veel lichtpuntjes in je leven.
