We kunnen altijd nog…

… postbode worden, grapten mijn vriendin F. en ik wel eens toen wij nog bij het revalidatiecentrum hulp hadden. In die tijd hadden we ook gesprekken met de arbeidsdeskundige van het revalidatiecentrum en hadden we ook al verplichtingen vanuit onze werkgever. We vroegen ons allebei af of het ons zou gaan lukken om ons oude werk weer op te pakken. We dachten van niet, maar postbode leek wel een optie. Lekker buiten ook, we houden beiden van fietsen en wandelen.

In die tijd had mijn jongste dochter een krantenwijk, en ik hielp vaak met invouwen van folders in de kranten en in geval van nood, als ze ziek was of heel veel huiswerk had, hielp ik ook wel mee met kranten rondbrengen. Wat toch wel meer nadenken en opletten vereist dan je zou denken. Niet alle mensen willen folders hebben en sommigen willen ook geen huis aan huis bladen ontvangen.

Toch was ik enthousiast toen het klooster, waar ik wel eens workshops of cursussen volg, vroeg om hulp bij het rondbrengen van kerkinformatie of brieven. “Leuk, dan maak ik een wandeling van adres naar adres”, dacht ik. De eerste keer ging het om 5 stuks, en omdat die adressen in 2 wijken waren, maakte ik er 2 wandelingen van. Lekker, in de zomer.

De tweede keer ging het om 20 boekjes. Ik zocht een efficiënte route uit, maar bij gebrek aan printer moest ik toch elke keer mijn telefoon raadplegen, de straten vinden was niet zo lastig, maar de nummering was toch vaak wel onduidelijk, zeker met de vele flatgebouwen in de wijk.

Het was ook nog mistig en koud, de zon kwam niet door en bij een van de laatste huizen kreeg ik de brievenbus niet ver genoeg open en… werd mijn hand met handschoen eromheen door een hond naar binnen getrokken, en toen ik die hand teruggetrokken had zat ik onder het bloed. Het bleken bij nader inzien maar een paar kleinere wondjes te zijn, maar daar had ik toch wel wat dagen ongemak van. Ook raakte ik af en toe een handschoen kwijt tijdens mijn wandeling. De andere boekjes bracht ik ’s middags rond met de fiets, en toen vergat ik soms mijn fiets op slot te doen, niet zo slim.

Postbode zijn is dus niet zo simpel als het leek. Wijs geworden besloot ik deze keer maar te gaan fietsen, het was vandaag zo somber en zo koud. Het rondbrengen van de brieven kostte zo minder tijd, maar toch besloot ik het in 2 keer te doen, de 2e ronde maar meteen vanmiddag, want de weersvoorstellingen voor de rest van de week zijn niet goed.

En nu, met tussendoor toch wel een middagdutje, ben ik echt moe. Ook heb ik hoofdpijn. Helaas, je kunt dus niet zomaar “altijd nog postbode worden” met hersenletsel, al zal het vast wel uitmaken welke beperkingen je hebt overgehouden van je hersenletsel.

Toch blijf ik doorgaan met dit vrijwilligerswerk. Het voelt goed om weer eens buitenshuis bezig te zijn. Ook was het leuk om een kleine kerstattentie te krijgen. Hopelijk kan ik in de loop van dit jaar weer meer vrijwilligerswerk doen.

Ik zou gaan meehelpen bij de Voorleesexpress, maar helaas, de geplande cursusdag in januari gaat niet door. Het voorlezen zou wel, tijdelijk zolang het nodig was, digitaal gaan, maar de cursus zelf geven ze liever niet online. En ook waren er geen aanmeldingen meer voor deze manier van voorlezen. Erg jammer, ik had me ingesteld op deze manier van voorlezen en keek er ook naar uit om kinderen zo te kunnen helpen. Maar het is vooral nog erger voor de kinderen die het voorlezen vast wel nodig blijven hebben. Zijn zij wel in beeld bij hun leerkracht? Krijgen ze door het thuisonderwijs nog meer (taal)achterstand?

Ik vermaak me thuis verder nog steeds wel gelukkig, doe nu vaker een online workshop of cursus. En maak nu weer meer (video)bel- of wandel afspraken met vriendinnen. Dat vrijwilligerswerk en andere leuke dingen buitenshuis gaan wel weer komen!

Ook wil ik weer iets creatiefs gaan doen, al weet ik nog niet wat. Een quote uit de workshop die ik pas volgde: “Iets leren of zelf doen of maken geeft een gevoel van controle. Begin gewoon, het hoeft niet perfect”.

Doe jij in deze corona tijd andere dingen dan ervoor? Heb je nieuwe hobby’s ontdekt? Misschien kom ik door jou op nieuwe ideeën!

Saai!?

De afgelopen weken, na kerst en oud en nieuw, stond er niet veel meer in mijn agenda. Voor de kerst zag ik in korte tijd 4 vriendinnen, maar na de kerst had ik geen afspraken meer gemaakt en door de lockdown zijn ook mijn groepen en vrijwilligerswerk gestopt. In het begin was dit wel even lekker, omdat de feestdagen, hoe leuk ze ook waren, en hoewel ik zo goed mogelijk had gepland om ook op deze dagen de nodige rustmomenten te nemen, toch vermoeiend waren. Maar na een paar dagen meer rust te hebben genomen zag ik wel op tegen de komende dagen. Ik maakte een lijstje met “dingen die ik nog wel kan doen in deze coronatijd”.

Dit lijstje hielp mij op momenten dat ik even niet wist wat ik kon gaan doen. Maar gek genoeg had ik dit lijstje niet zo vaak nodig, de dagen liepen wel lekker. Ondanks het grijze weer ging ik wel iedere dag een stuk lopen. Niet echt ver, maar wel even fijn ter afleiding, en ook voel ik me erna weer fitter. Mijn kleine wandelingen combineerde ik vaak met boodschappen doen. Ik weet dat het niet verstandig is om nu vaker in de week boodschappen te doen, maar in deze rustige tijd is boodschappen doen voor mij soms wel een soort uitje.

Ook vind ik het leuk om de warme maaltijden niet van tevoren te plannen, maar me te laten inspireren door wat er in de winkel ligt. Dat is natuurlijk bijna iedere dag hetzelfde, daarom kijk ik vooral wat er in de aanbieding is en wat er afgeprijst is. Deze laatste artikelen zijn aan hun houdbaarheidsdatum, maar zijn nog prima om te gebruiken. Ik kom vaak weer op nieuwe ideeën door wat ik aantref en soms zoek ik thuis een recept op met onbekende artikelen. Na kerst had ik ook nogal wat restjes, zoals slagroom, mascarpone en verschillende groenten en ook hiermee maakte ik nieuwe recepten.

Leuk deze week was verder dat ik online nog wel leuke dingen deed, een yogales, een avond met mijn mindfulness groep en ook deed ik mee met een workshop over Innerlijke rust.

En wat was het heerlijk dat gisteren en vandaag de zon weer scheen! Ik heb 2 fijne wandelingen gemaakt wat verder van huis, al was ik vandaag wel wat te laat weg gegaan helaas. Vlak nadat ik deze foto maakte begon het te regenen:

Vanmorgen besefte ik me dat ik in appjes naar vriendinnen wel vaker had geschreven dat ik mijn leven saai vond op dit moment. Ik besloot eens te zoeken op berichten met het woord saai erin. Ik kwam heel veel gesprekken tegen en zo teruglezend las ik zelfs gesprekken van 2013. Wat leuk om zo een stukje de tijd in terug te gaan. Dat is weer anders dan dagboeken teruglezen, want die gaan over een kortere tijd, en zijn ook alleen mijn eigen woorden.

Het wordt teveel om hier op te schrijven wat ik nog meer deed in de afgelopen week, maar echt saai was het dus toch niet. Ik zag meer op tegen deze dagen zonder afspraken dan nodig is geweest. Ik heb in de laatste jaren mezelf steeds beter leren vermaken, alleen thuis, of is het meer: “ik geniet meer van kleinere dingen dan vroeger?”

Hoe ervaar jij de dagen in deze lockdown tijd? Doe je nu andere dingen dan normaal of verveel je je meer?

Lichtpuntjes

In deze week voor kerst kreeg ik meerdere mails waarin wordt teruggeblikt op het afgelopen jaar. In een van deze mails werd verwezen naar een blog met mooie vragen daarin:

“Welke lichtpuntjes zie jij? Waar ben je je dit jaar bewust van geworden? Wat laat je los en wat neem je mee? Wat zie jij?”

Het lukt mij niet om puntsgewijs deze vragen te beantwoorden, maar ze zetten me wel aan het denken. Het valt mij mee hoe goed ik dit bijzondere jaar ben doorgekomen. Ik heb mijn relatie verbroken, ben verhuisd, de Corona tijd beperkte onze vrijheid en contacten. En toch ga ik door. Ik heb wel sombere momenten gehad, huilde ook soms, maar ik was nooit hele dagen somber of verdrietig. Ik kom steeds weer door deze moeilijke momenten heen. En wat is dat dan? Is dat een kwaliteit van mij? Is dat omdat ik een doorzetter ben? Maar toch heb ik in het verleden wel moeilijke maanden gehad. Waarom is dat nu anders? Zelfs nadat ik mijn hersenbloeding kreeg ging ik door. Of juist na mijn hersenbloeding?

Ik ben veel meer alleen thuis daarna, en toch voel ik me meestal goed. Waarom kan ik nu wel goed omgaan met dat alleen zijn? Is dat hoop / vertrouwen / dankbaarheid? Komt dat door de natuur om me heen, mijn dagelijkse wandelingen? Komt dat door de lieve mensen om me heen? Of door de tijd die ik nu meer moet, en ook mag van mezelf, rusten? Doordat ik nu minder verplichtingen heb? Ik kan het niet goed benoemen, maar mijn leven lijkt lichter. Is dat het, zie ik meer lichtpuntjes nu? Ja, en toch lijkt mij dat, als ik erover nadenk, raar. Want mijn leven is heel anders nu, dan ik zo lang gewend was. Ik heb geen werk meer, geen partner meer, woon in een huis waar ik me erg thuis voel, maar waar ook minder rust is (in de zin van geluidsoverlast) en waar ik geen tuin meer heb.

Het zijn denk ik niet de dingen om me heen, die het belangrijkste zijn, het is meer binnen in mij, wat is veranderd de afgelopen jaren. Positief veranderd. En daar ben ik heel erg dankbaar voor! En daarnaast ben ik heel erg dankbaar voor de lieve mensen om me heen.

Dank je wel voor het lezen van mijn blogs! Dank je wel voor je reacties op mijn blogs. Ik wens je hele fijne feestdagen en heel veel lichtpuntjes in je leven.

Over wachten en teveel prikkels

Vandaag zou de verwarmingsmonteur tussen half 1 en half 5 langskomen. Ik kwam om kwart voor 12 thuis van yoga en wist om 2 uur niet meer wat ik nog zou kunnen gaan doen. Ik was moe en zou het liefst gaan slapen. De monteur zou een kwartier voor hij er zou zijn bellen. Slapen voelde daarom niet fijn. Ik besloot maar in het parkje vlakbij mijn huis te gaan wandelen. Vanaf elke plek daar kan ik binnen het kwartier thuis zijn. Telefoon mee, maar toch liep ik wat onrustig: “wat als de monteur toch niet belt en wel voor de deur staat?” Je snapt het al: Ik werd gebeld toen ik net in het parkje was: “Ik sta al voor uw deur, ik was bij een andere klant in de buurt. Ik kon u niet eerder bellen”. En nu zit ik dus weer binnen, te wachten ditmaal tot de klacht verholpen is.

Wachten is voor iedereen vervelend, ik weet het. Maar het kost mij helaas vaak ook veel energie. Zoals vanmiddag, omdat ik in die meer dan 2 uur wachten niet zomaar kan doen wat goed voor me is. En ook wanneer ik erg lang moet wachten in een winkel, waar het bijna altijd druk is, en ook veel licht en geluidsprikkels zijn. Soms kan zelfs het wachten tot het stoplicht op groen springt en de lange rij auto’s die langsrijden voorbij zijn, teveel zijn. Ik doe wel eens mijn ogen dicht tijdens het wachten bij het stoplicht. Op zo’n moment word ik weer geconfronteerd met het feit dat ik slecht tegen prikkels kan.

Ik schrijf niet veel meer over de “beperkingen” (naar woord, wie weet een alternatief?) die ik heb na mijn hersenbloeding. Als ik mijn dagen goed kan plannen, ook lekker geslapen heb en mijn rustmomenten neem, dan gaat het redelijk met mij. Maar helaas lukt dat niet altijd!

Zo ging ik vanmorgen naar de opticien voor een oogmeting, omdat ik een nieuwe bril nodig heb. De contactlenscontroles duren niet lang, en daarom dacht ik niet na over deze controle. Maar helaas moet ik nog minimaal één keer komen, want deze controle was erg heftig. Bij deze controle wordt voortdurend gewisseld van lenzen om te bepalen welke sterkte goed is. Het beeld verschilt daarom ook steeds, en ook zijn er veel klikgeluiden. Ik ging steeds waziger kijken, tot ik zelfs letters en cirkels dubbel zag. Het lukte echt niet meer. Ik word nu nog weer emotioneel als ik terugdenk aan hoe naar ik me voelde toen. Gelukkig is dit wel op te lossen, er was veel begrip en ik krijg nu meerdere oogmetingen. Maar deze confrontatie met : “ik kan echt niet alles meer” was wel heftig.

De yogales erna was erg fijn, al moet ik ook bij yoga opletten. Als er rustige oefeningen gedaan worden gaat het goed, maar als we moeten inzwaaien als warming-up of een andere oefening doen waarbij we meer bewegen, doe ik mijn ogen dicht, om de bewegingen van de andere deelnemers niet te zien. Ook is de ruimte waarin wij yoga hebben niet prikkelarm, er is veel geluid van auto’s en van andere bezoekers van het gebouw te horen. Ook het koffiedrinken achteraf, wat nu met corona niet mag, vermijd ik meestal. Ik voel me wel ontspannen na een yogales en deze ontspanning wil ik niet door de drukte van het samen koffiedrinken kwijtraken.

Soms kies ik wel voor de drukte. Het vrijwilligerswerk bijvoorbeeld bij de speel-o-theek, wat ik graag doe, is ook niet in een prikkelarme omgeving. Maar ik vind het wel fijn om te doen en ook geniet ik van het kijken naar de kinderen die mee komen om speelgoed te lenen. Ik plan wel meer rust om de uren vrijwilligerswerk heen. De ochtend ervoor doe ik zo rustig mogelijk, ik slaap van tevoren en ik vraag mijn dochter om te koken als ik thuiskom. Ook de dag erna plan ik zomin mogelijk.

Leven met NAH (niet aangeboren hersenletsel) is dus te doen, maar het is wel dagelijks/wekelijks weer kiezen wat goed voor mij is, en rustmomenten zijn daarbij ook heel erg belangrijk.

Voor wie mij kent: “wat merk jij van mijn beperkingen?” En voor wie meeleest en NAH heeft, word jij vaak geconfronteerd met je beperkingen? En hoe ga jij daarmee om? En tot slot, wie weet een ander/beter woord in plaats van het woord beperkingen? Ik vind beperkingen zo negatief klinken.

Terug naar vroeger

Al een paar dagen lag de puzzel die ik gemaakt had op tafel. Ik besloot een nieuwe puzzel te beginnen, maar het liep anders. Bij het opruimen van de puzzel viel mijn oog op een plakboek. Ik heb heel lang alle kaarten en brieven die ik kreeg ingeplakt in plakboeken. Ook bewaarde ik hierin allerlei andere kleine briefjes, vakantiereserveringen, geboortekaartjes etc. Ik had voor mijn verhuizing al een aantal van deze plakboeken doorgekeken en “alleen maar” wat ik echt wil bewaren of nog wil lezen, bewaard. Maar er was teveel om uit te zoeken voor mijn verhuizing, want ik bewaarde nog veel meer (20 jaar administratie heb ik wel vernietigd en weggedaan, al bewaarde ik wel wat, bijvoorbeeld de brieven m.b.t. de erkenning van onze dochters).

En zo kwam ik dus vanmorgen dat plakboek tegen en met het weggooien en ook bewaren van brieven, om later nog na te lezen, kwamen ook veel herinneringen boven over de periode vlak voor tot een jaar nadat ik scheidde van de vader van mijn oudste dochter. Wat kende ik toen ook al veel lieve mensen! Met twee vriendinnen die ik al meer dan 35 jaar ken ben ik nog steeds bevriend, maar met de buren, (pen)vriendinnen en collega’s die ik toen kende heb ik geen contact meer. Toch zijn deze mensen wel heel belangrijk in mijn leven geweest.

Wat ik echt niet weg kan doen zijn mijn dagboeken. De meeste dagboeken hebben bijna 20 jaar op zolder gestaan, maar kregen wel een plaats in mijn kast in mijn kamer in ons oude huis. 7 jaar geleden kreeg ik van een haptonoom de tip om een plek voor mezelf te vinden in ons huis, waar ik af en toe kon zitten als ik behoefte had aan rust, stilte of mediteren. Ik maakte een hoekje in onze logeerkamer voor mezelf. Mijn jongste dochter gebruikte de rest van deze kamer voor haar playmobil en barby speelgoed. Zij speelde toen nog veel, maar naarmate zij ouder werd werd de logeerkamer helemaal mijn kamer. Mijn kamer, ja, zo voelde dat, maar mijn kinderen vonden dat maar niets, het bleef de logeerkamer, waar zij ook graag waren. Het bureauhoekje dat ik ook gemaakt had, een rustige plek was waar zij graag zaten om te studeren.

Steeds vaker zat ik op mijn eigen kamer, zeker na mijn hersenbloeding. Toen had ik nog veel meer behoefte aan rust en stilte en ik was blij dat ik toen een eigen kamer had. In die tijd zocht ik mijn dagboeken weer op en ze kregen een plek in mijn kamer. En na mijn verhuizing staan ze ook weer in een, wel afgesloten, kast. Af en toe pak ik een oud dagboek, om terug te lezen. Dit heb ik ook wel eens nodig als verwerking, op momenten dat ik het moeilijk heb dat ik weer alleen ben. Ik schreef toch wel vaker over moeilijke momenten, over hoe ik me voelde na mijn hersenbloeding, over gedoe in mijn gezin, over heel veel eigenlijk. Ook schreef ik samenvattingen van (zelfhulp-)boeken die ik las, of maakte aantekeningen van workshops die ik online volgde. Dit teruglezen van stukjes dagboeken helpt mij vaak weer om verder te kunnen.

Wegdoen van die dagboeken kan ik dus nog niet. Wel heb ik eens pogingen gedaan om mijn dagboeken te categoriseren. Welke dagboeken kunnen mijn dochters wel lezen als ik er niet meer ben, als ze dat willen tenminste, en in welke dagboeken staan dingen die ik hen niet wil laten lezen? Laatst vroeg mijn dochter weer of ze wel eens mijn dagboeken mocht lezen. In plaats dat ze ze zelf las heb ik een deel van het dagboek dat ik schreef toen ik 20 jaar was, even oud als M. is, voor aan haar. Dit was fijn om te doen. M. vertelde ook over haar gedachten en wat ze meemaakt. Dat doet ze wel vaker gelukkig, maar door mijn ervaringen erbij ging het gesprek wat dieper.

Ik hoop dat er wel een moment in mijn leven komt waarop het goed voelt om mijn dagboeken en de brieven, kaarten, gedichten etc. die ik nog wel bewaard heb, weg te doen.

Bewaar jij veel, of kan je makkelijk dingen weg doen? Heb jij dagboeken geschreven? Heb jij een plek in huis waar je rust en stilte vind?

Het lijkt wel zomer vandaag!

Twee weken geleden verplaatste ik met mijn dochter Y. mijn bed, zodat in de slaapkamer ruimte kwam om daar met mooi weer een stoel neer te zetten om zo met het raam of de balkondeur open lekker in de zon te kunnen zitten. Op het balkon zelf is het te koud, omdat de balustrade schaduw geeft.

Vanmorgen zit ik weer lekker in de zon, in mijn slaapkamer. En het is warm nu! Af en toe komt er wel een windvlaag binnen gelukkig.

Wat een verschil met gisteren. Toen wandelde ik weer een stuk Pieterpad en ik heb die hele dag geen zon gezien!

Wel zag ik hunebedden:

Wist je dat er ook in Groningen hunebedden zijn (linkse foto)? Ik niet!

Verder wandelde ik langs een mooi bos, tussen akkers door en door een leuk dorpje. Op een paar druppels na was het droog, maar dat het de dag(en) ervoor erg geregend had was te zien. Het wandelde niet erg gemakkelijk om de grote waterplassen heen en over de modderige paden. Maar het was wel weer fijn om een nieuwe omgeving te ontdekken.

Mijn plan is om 1 keer per 4 weken een stuk Pieterpad te lopen. Vaker zou nog leuker zijn, maar met de reistijd erbij was ik wel van 9-4 uur weg en dat voor een wandeling van “maar” 9 kilometer. Zo’n wandeldag kost me toch ook wel energie helaas. En ook voelt het nu niet goed om te vaak de trein te nemen, al viel de drukte wel mee gisteren. Ik reis nu wel alleen op tijden buiten de spits.

Naast deze wandeling en mijn boswandeling vorige week heb ik de afgelopen twee weken meer vriendinnen gezien dan de maanden daarvoor. Ook met hen wandelde ik, soms namen we ook thee en koffie en wat lekkers erbij of een lunch mee.

Al heb ik me dan wel redelijk vermaakt deze twee weken met strengere Corona regels, toch ben ik blij dat er vanaf morgen weer meer mag, en oa. mijn yoga en mindfitness lessen weer beginnen en ik zo weer meer ritme in mijn dagen en weken ga krijgen.

Hoe waren jouw weken met de strengere Corona regels? Wat heb je het meest gemist? En ga je sinterklaas vieren en hoe of vier je dit feest niet (meer)?

Als je durft

Bij mijn wandeling van vandaag kwam ik dit bijzondere bankje tegen:

Ik was dit bankje al een week geleden tegengekomen op foto’s op F. Omdat ik nog maar net aan het wandelen was liep ik door. Maar ook wel omdat ik dacht: “durf ik dit wel?” en: “wat als er iets gebeurd? Dan ben ik wel alleen”. Deze gedachte heb ik wel vaker als ik wandel en me verstap, als ik een klusje thuis doe en daarvoor op een trapje sta, als ik alleen op vakantie ga. Echt sterk zijn deze gedachten niet, ik kan ze snel weer van me afzetten en laat me er meestal niet door belemmeren.

Ik genoot van mijn boswandeling en de mooie paddestoelen om me heen (niet zo mooi als die jij zag vorige week M.):

Aan het einde van de wandeling besloot ik mijn lunch toch maar op het bankje op te eten. Er op klimmen was een beetje eng. Maar toen ik eenmaal zat vond ik het nog enger: “wat als ik zonder na te denken ineens opsta, dan val ik in het water”:

Het voelde even alsof ik in een stoeltjeslift zat. Maar er was geen beugel om me aan vast te houden. Ik besloot maar anders te gaan zitten, zodat ik niet zo makkelijk kon opstaan:

Maar echt lekker zat ik zo ook niet. Na nog een spannende klim van het bankje af moest ik denken aan een teambuilding waarbij wij klommen over veel engere “opstakels”. We moedigen elkaar aan en daardoor durfde toch iedereen de klim aan.

Op de terugweg naar huis dacht ik aan wat ik allemaal heb gedaan in mijn leven wat ik vroeger niet durfte: opbellen, praten in of voor een groep mensen, alleen naar een cursus toe gaan, rijles nemen, solliciteren, nee zeggen tegen een rotklus op mijn stage. Ook deed ik steeds vaker dingen waarvan ik dacht dat ze niet leuk waren om alleen te doen: wandelen, naar de film gaan, op vakantie gaan.

En ik woon alweer meer dan een half jaar alleen! Ook dat had ik nog nooit gedaan. Wel woonde ik op kamers maar echt alleen voelde dat niet met huisgenoten en met mijn vriend die vaak langskwam. En echt alleen was ik ook niet toen ik samen woonde met mijn oudste dochter nadat ik scheidde van haar vader.

En al zou ik graag mijn leven met een lieve man willen delen, alleen wonen kan ik ook gelukkig. Ook heb ik rondom de verhuistijd veel dingen gedaan en geleerd die ik nooit had gedaan.

Er is gelukkig meer mogelijk dan je vantevoren zou hebben kunnen bedenken!

Zou jij lekker zitten op dit bankje? Ben jij wel eens bang? Zijn er dingen die jij nu wel durft of doet en vroeger niet?

Lukte het me om iedere dag te wandelen?

Een maand geleden nam ik me voor om weer iedere dag te gaan wandelen, minimaal een kwartier per dag. Naast dat ik hierdoor dagelijks buiten zou zijn, hoopte ik hierdoor ook minder moeite met de herfst te zullen hebben.

Op 1 dag na heb ik iedere dag gewandeld. Soms lang, soms kort. Ook als ik geen zin had ging ik wel even naar buiten, al was het maar lopend ipv met de fiets een boodschap doen, naar de bibliotheek, kapper of bij mijn ouders langs gaan. Daarnaast loop ik ook naar yoga en mindfitness, maar dit is heen en terug geen kwartier. Soms maakte ik een extra rondje park vlakbij mijn huis om het kwartier te halen.

Mijn langste wandeling was de 3e etappe van het Pieterpad, van Groningen naar Noordlaren. De eerste twee etappes liep ik tijdens mijn midweek in Winsum begin september. Ik vind het heel leuk om zo steeds weer een nieuw stuk van Nederland te zien. Liefst liep ik 2 etappes per maand, maar ik wil niet te veel met het ov meer reizen, nu het advies is om reisbewegingen te beperken. Mijn plan is nu om 1 keer 4 weken het Pieterpad te wandelen.

Ik wandelde alleen, met vriendinnen en met mijn jongste dochter.

Ook deed ik 3 keer mee met een stiltewandeling.

Bij de stiltewandeling zondag, op de dag van de stilte, werd dit mooie gedicht voorgelezen:

Dat ontspannen lukt me meestal tijdens het wandelen. En ook helpt het wandelen me om meer te genieten van de herfst. Ik ga daarom door met mijn dagelijkse wandelingen, weer of geen weer.

En jij? Kom je regelmatig buiten? Lukt het jou om je te ontspannen? Hoe vind je het dat het herfst is?

Herfstvakantie

Vorige week was ik een midweek naar Texel toe. Deze midweek had ik bedoeld als stilteweek in maart. Maar ivm het uitbreken van Corona ben ik toen niet gegaan en kon ik de vakantie omboeken naar oktober. Inmiddels woon ik alweer bijna een half jaar alleen en had ik deze week niet meer nodig als stilteweek. Ik had nu wel contact met vriendinnen en gebruikte mijn telefoon net als thuis. Toch was ik wel onbedoeld veel alleen. Niet op de ene dag dat het mooi weer was toen waren er erg veel mensen op pad, bij de Slufter:

…. en bij de vuurtoren:

Helaas was het niet elke dag mooi weer… toch ging ik met regenpak aan wel weg die dagen. Ik kwam langs mooie, natte natuurgebieden en liep in natte dorpjes. Ook bezocht ik een museum en zocht ik de warmte op in de bibliotheek of met een kop chocolademelk.

De laatste dag wandelde ik rondom de Horsmeertjes en was daar helemaal alleen. En ondanks de regen en mijn natte voeten vond ik het heerlijk daar. Ik begon me zelfs een beetje te voelen zoals Raynor in het boek Het Zoutpad (zie mijn vorige blog) beschreef : alsof ik een met de natuur was. Ik dronk een kop thee onder een afdakje van een boswachterskantoortje en dat smaakte beter dan de chocolademelk later op een druk, overdekt, terras.

Liefst was ik langer gebleven. Er was nog zoveel moois te ontdekken. En ik had dan wat rustiger aan kunnen doen, nu bezocht ik meerdere plekken op 1 dag. Bijboeken was me te duur en ook had ik voor dit weekend al afspraken. Ook de weersvoorspellingen waren niet goed. Een andere keer maar eens terugkomen. Want al was ik al 5 keer op Texel geweest, deze vakantie was heel anders. Omdat ik nu alleen ging en omdat ik met de fiets op veel meer mooie plekken kwam dan met de auto of touringcar waar ik eerder mee had meegereisd. Fietsen en wandelen is voor mij een mooiere en rustigere manier om een vakantieplek te leren kennen.

Hoe ziet jouw ideale vakantiedag eruit? Zoek je de rust op of vind je het prettig om tussen de mensen te zijn?

Gelezen: Het zoutpad en De wilde stilte

Afgelopen maand las ik het boek Het Zoutpad en het vervolg De Wilde Stilte. Twee mooie boeken over het leven en de wandelingen van Raynor en Moth. Moth heeft een terminale diagnose, maar toch besluiten zij samen een grote wandeling te gaan maken. Onder zeer primitieve omstandigheden en met weinig geld lopen zij samen de bijna 1000 kilometer van het South West Path en kamperen in het wild. Tegen de verwachtingen en voorspellingen in gaat het door de wandeling steeds beter met Moth.

In de periode na hun grote wandeling blijkt dat Moth’s gezondheid sterk achteruit gaat. Het werken in de natuur rondom hun boerderij doet hem wel goed, maar toch blijft hij last van klachten houden. Moth en Raynor besluiten de Laugavegur trail, een 10 daagse wandeling door IJsland, te gaan wandelen en ook tijdens deze kortere tocht gaat het steeds beter met zijn gezondheid.

Op meer momenten in deze boeken denkt Raynor na over hun leven en twijfelt ze ook over hun manier van leven. Maar ze concludeert: “Moth was niet geholpen met pillen of dokters, maar hij had ze ook niet nodig. Door simpelweg te leven naar hoe hij gebouwd was, had zijn lichaam een manier gevonden de aandoening uit de weg te gaan en verder te leven”.

En tot slot schrijft ze: “wees niet ‘voorzichtig met traplopen’ maar ren naar boven, zo hard als je kan, zonder angst voor tikkende klokken en verstrijkende tijd. Niets kan worden gemeten in tijd, er is alleen verandering. En verandering is altijd binnen handbereik, want het is een kwestie van kiezen”.

Na deze mooie woorden moest ik huilen. Is het zo “simpel”? Ik weet dat iedereen een keuze geeft, dit besef ik me vaak. Ik weet ook dat ik mij beter voel in de natuur en dat een huis in het groen, zonder veel prikkels van verkeer, apparaten en mensen beter voor mij zou zijn. Maar dat is nu (nog?) geen optie in mijn leven. Ik zal blijven wandelen zolang ik dat kan en zal in de natuur die ik dichtbij en verder weg tegenkom energie opdoen en daarnaast probeer ik zo goed mogelijk de balans in mijn bezigheden blijven zoeken. Of… zal ik ook wat vaker “harder gaan rennen” zoals Raynor schrijft? Wat is wijsheid, dat is voor iedereen ook weer anders, dat weet ik ook.

Naaast deze gedachten heb ik ook genoten van de prachtige beschrijvingen van de natuur waar Raynor en Moth door heen lopen en dacht ik door dit boek terug aan onze mooie kortere wandelingen langs de kust van Normandïe en aan de andere mooie plekken waar we op vakantie zijn geweest.

Heb jij deze boeken al gelezen, of staan ze op jouw leeslijst? Of heb je tips voor andere mooie boeken of films over de natuur? En wat vind je van de overpeinzingen van Raynor?

….