Verder met het Pieterpad

Als reactie op mijn vorige blog kreeg ik de vraag hoe het nu met mij gaat.

Ik antwoordde: “Lief dat je het vraagt. Het gaat goed, soms heb ik te veel te afspraken en ben dan erg moe.
Ik twijfel weer over wel / niet weer gaan bloggen en reageren op andere blogs.”

Die twijfel blijft, maar toch wil ik wel graag weer eens wat van me laten horen.

Daarom weer een blog over wandelen. Mijn notities over mijn Pieterpadwandeling van vandaag:

26-2-2022 11:20 16e etappe Pieterpad van Coevorden naar Gramsbergen

En daar zit ik weer, in de trein, ongepland. Ik heb rustig aan gedaan vanmorgen, maar na een appje naar vriendin G. over het Pieterpad, bedacht ik me dat het vandaag wel een mooie dag voor Pieterpad is. En ik kan dat, ongepland snel weg, heb ik gemerkt zaterdag 2 weken geleden. En het is weer gelukt, brood smeren, thee maken etc. en ik zit weer op tijd in de trein.

Al ben ik nu wel een beetje onzeker, hoe zal de weg zijn, het zijn ook onverharde wegen. Het heeft ook geregend de afgelopen dagen, zijn de paden nu zoveel beter dan dinsdag toen ik besloot niet te gaan wandelen zo vlak na de storm / regendagen?

Maar ook dit kan ik, met die onzekerheid wandelen! De trein gaat weg!

26-2-2022 15:14 In de trein terug. Ja, ik kan het, ook met modderpaden. Erg veel modderpaden de eerste 5 km en erna alleen maar asfalt, fietspaden ed. Geen modder toen en dat was heel fijn want door en langs modder lopen is echt vermoeiender. Mijn eerste bankje was voor het 3 km punt. Mijn tweede pas na het 9 km punt. Vlakbij het station, maar ik had nog tijd voor een laatste kop thee. Lekker op een bankje in de zon!

Op het station ook nog zon maar veel kouder. Vanaf 2 uur was het vaker bewolkt en nam de zon in kracht af. Tijd dus om naar huis te gaan. Die 10 km naar Hardenberg (etappe zoals boekje voorstelt) had ik echt niet gered! Het lukte me nu (totaal 10,67 km gelopen) maar dat was echt genoeg. Thuis lekker slapen. Ik heb het nodig! (en ook verdiend, al is dat nu geen vereiste meer om overdag te mogen slapen, maar noodzaak)

Echt ver ben ik dus nog niet na deze 16 dagen wandelen, maar omdat ik de etappes in kleinere stukken heb verdeeld komen er per dag wel wat extra km’s van en naar het OV bij. Gemiddeld loop ik zo wel 12 km per keer. Met het OV erbij is dat al gauw 6-7 uur van huis weg en daarmee voor mij toch wel een lange dag.

ik vind het erg leuk om op deze manier zoveel moois van Nederland te kunnen zien. Ik kijk alweer uit naar een volgende wandeling.

Ga jij wel eens ongepand een dagje weg? Zou je graag weer vaker een blog van mij lezen? En waarover dan, over mijn wandelingen of over hoe mijn dagen invul nadat ik een hersenbloeding kreeg? Sowieso ben ik benieuwd: wie leest hier (nog) mee?

Ontmoeting tijdens mijn wandeling

Ik was haar zo voorbij gelopen, die vrouw, oma schatte ik in, met kinderwagen die stond te praten met een andere vrouw. Maar zij had mij wel gezien en sprak mij even later aan bij het stoplicht. Mijn oude buurvrouw. Of ik hier woonde, ze had me al vaker gezien dichtbij het huis van haar dochter. En mijn moeder had ze ook vaak bij onze supermarkt gezien (hoe kent ze die, vroeg ik me af, die twee hebben naar mijn weten nooit contact gehad…)

Ik hield het kort maar kreeg in korte tijd haar verhaal te horen, dochter is nu moeder, zoon werkend en studerend. Beide een relatie. Zij werkt en past 1 dag per week op haar kleindochter. Al 6 jaar woont ze in de buurt van mijn flat. Ook alleen. Nooit meer een man erin, zo fijn had ze het alleen, lekker alles zelf beslissen. Tussendoor vroeg ze mij nog het een en ander en ik probeerde het kort te houden. Ik had geen behoefte aan een lang of diepgaand gesprek met deze vrouw die ik in onze oude straat ook bijna nooit sprak, zelfs wel eens uit de weg ging.

Zo werd een geplande wandeling naar de stad door het park een vermoeiende wandeling. Ik heb niets meegekregen van het park dat waarschijnlijk ook vol herfstkleuren was. En vanaf dat gesprek tot nu een uur later denk ik er nog over na. Had ik niet beter een omweg kunnen nemen naar de winkel die ik wilde bezoeken? Of, beter nog: het gesprek afronden, want misschien was ze anders ook nog met mij meegelopen? Waarom heb ik toch iets meer verteld dan ik wil? Hoe ga ik een volgende keer met dit soort (ongeplande) ontmoetingen om?

Ik heb dit soort “verjaardagsgesprekken” zoals ik ze noem, nooit prettig gevonden. Zomaar een gesprek met iemand waar ik toevallig naast zit op een verjaardag, een feest of een familiedag, of die ik weer tegenkom onderweg, ik kan het wel maar, houd er meestal geen goed gevoel aan over. Ik spreek liever af met een vriendin.

Maar misschien heeft het haar wel goed gedaan, even iemand te spreken?

Stopgezet en nieuwe voornemens

Uit mijn notities:

25 augustus 2021 18:58

Stopgezet.

Vannacht toen ik naar de wc moest schoot “het” me in de rug.

26 augustus 2021 18:25 uur

Koud
Moe geworden
Pijn bijna over
Ik wil zo anders
Keuzes

12 september 2021 14:01 uur

Ik zit lekker buiten, de zon is weer gaan schijnen. Ik ben terug van een (korte) wandeling. Dichtbij, maar weer een fijne mindfulle wandeling. Hoe ik op het idee kwam weet ik niet, maar ik plukte uitgebloeide bloemen en grassen. Het was lang geleden dat ik zo wandelde. Ik wandelde niet veel deze zomer. Wel twee etappes Pieterpad, wel een aandachtswandeling, een paar keer met een vriendin, een klein rondje (omdat het te warm was) over de heide, maar verder af en toe korte stukjes naar de supermarkt of bibliotheek. Wel fietste ik iets meer.

Op dagen zonder afspraken zat ik veel, las en puzzelde veel en ook mijn schermtijd werd langer. Daarnaast had ik veel afspraken: ik ging een week naar Schiermonnikoog, en was daar de laatste dagen met vriendin M. samen. Ik logeerde bij vriendin C. in Amsterdam en ging daar naar 2 museums. Ook ging ik een weekend naar een camping met mijn jongste dochter, hing lekker 2 dagen op de bank met mijn middelste dochter, deed een yoga workshop met 2 dochters, en verder zag ik mijn kinderen en ouders meer. Mijn vrijwilligerswerk ging door in de zomervakantie. En zo kan ik nog meer opsommen wat ik allemaal deed vanaf eind juni.

Het was veel, maar ik nam toch mijn rustmomenten? Ik besloot zelfs te stoppen met mijn planner. Die had ik niet meer nodig!

En toen: schoot het me in mijn rug ’s nachts bij het opstaan om naar de wc te gaan. Ik had zoveel pijn dat ik kruipend naar de wc ging en ik ben zelfs even flauwgevallen toen. Ik ben daar erg van geschrokken, zegde mij 2 afspraken voor die dag af en lag met pijnstillers in bed de hele ochtend. De pijn werd gelukkig wel weer minder na een paar dagen maar ik was nog lang extra moe en was ook emotioneel, ik huilde veel vaker en vond het saai worden, met minder afspraken. Ook die vermoeidheid en (daardoor?) emotionele momenten werd steeds minder.

Ik dacht veel na de afgelopen weken over hoe nu weer verder. Niet teveel maar ook niet te weinig afspraken. Meer dagen zonder afspraken inplannen. Meer wandelen. En weer verder gaan met mijn planner. Hierdoor sta ik meer bij mijn planning stil en zet ik ook dagelijks mijn intentie voor de dag. Ook kijk ik aan het eind van de dag en week terug op de dag / week. Ik dacht het wel weer zonder te kunnen maar misschien is plannen, al wil ik het liever niet, de manier voor mij om zo goed mogelijk te leven?

Hoe plan jij jouw dagen? Laat je het lopen zoals je dag komt, gebruik je een agenda of planner of maak je lijstjes? Waaraan merk jij dat je teveel hebt gedaan?

Niets is niet niets

Na 3 (ongepland) volle dagen nam ik me voor vandaag niets te doen. Ik maakte "alleen maar" een lijstje met wat ik "wilde" doen. Ik heb geleerd in al die jaren dat niet alles moet en dat het anders voelt om niet "ik moet" maar "ik wil" te schrijven. Ja, dat voelt wel anders, maar in een paar minuten werd het wel een lang "ik wil" lijstje. Inmiddels heb ik af wel wat kunnen afstrepen. En de rest, dat kan ook morgen wel, bedacht ik me tijdens het opschrijven. Want morgen heb ik ook geen afspraken meer.

Wat niet meer op mijn lijstjes voorkomt is: bloggen. Toch blijft bloggen wel in mijn hoofd zitten. Ik volg zelf een 10 tal blogs en merk dat ik me wel eens ongerust maak als een blogster een tijd of nooit meer iets laat horen. Ook vond ik het jammer als iemand stopte met bloggen. Hoe zou het zijn met...? vroeg ik me dan wel eens af. Dus nam ik me voor om als ik echt zou stoppen, een afscheidsblog te schrijven. Dat heb ik zelfs overwogen, maar zoals jullie zien komt er toch weer eens spontaan het idee om te gaan bloggen. Ja, en het kan best ook zo zijn dat ik hierna weer een tijd niet meer blog en weer wat minder vaak reageer op blogs die ik lees. Ik zie wel, en jullie ook!

Doe jij ook wel vaker "niets"? Wat doe jij dan?

Gelezen: Hersenschorsing

Nadat ik mijn hersenbloeding kreeg heb ik veel blogs, nieuwsbrieven, internetartikelen en boeken over NAH (niet aangeboren hersenletsel) gelezen. Ik zocht hierin tips, toekomst verwachtingen en herkenning. Naarmate de tijd verstreek, las en zocht ik minder op over hersenletsel. Maar het boek van Margot kwam ik wel verschillende keren tegen en ook zag ik een interview met haar en werd daardoor nieuwsgierig naar haar boek.

Samenvatting van de inhoud van het boek Hersenschorsing

Ik las het boek met veel herkenning maar ook met af en toe een lach en een traan. Margot schrijft duidelijk, bondig en met humor over wat zij meemaakt na haar ongeluk.

Hersenletsel is niet te vergelijken, omdat de plek waarin het hersenletsel is ontstaan bepalend is voor wat de gevolgen zijn van dit letsel. Overprikkeling en vermoeidheid zijn (onzichtbare) gevolgen waar iedereen met NAH last van heeft. Maar al is iedere situatie niet hetzelfde, toch zou ik je dit boek aanraden omdat je hierdoor wel een idee krijgt van hoe hersenletsel je leven kan beïnvloeden. En als je zelf hersenletsel hebt dan zul je vast situaties herkennen.

in 250 blz beschrijft Margot over een periode van bijna 2 jaar na haar hersenletsel. Het zijn meestal korte stukjes, dus ook goed leesbaar als je moeite met lezen hebt na je hersenletsel.

Margot schrijft over de gevolgen van haar hersenletsel, over haar revalidatie, over haar reïntegratie in haar werk, over de tips die zij krijgt van allerlei deskundigen en ook over mogelijke behandelingen. Zij schrijft niet over de financiële gevolgen van haar ziekteperiode.

In het hoofdstuk “Laatste dag” schrijft ze over de laatste opname van Toren-C die zij maakte. Daarin zingt ze ook het liedje “My favoriete Things” uit de Sound of Musical:

‘Als je bang bent, haal dan adem

Geef de dag je groet

Laat je zorgen overwaaien

Dan komt alles goed’

Ik had nooit naar Toren-C gekeken maar heb wel deze uitzending teruggekeken. Wat fijn voor Margot dat ze dit werk, met de nodige rustperiodes tussendoor, weer kan doen.

Afsluitend schrijft Margot: “Ik ben er nog niet, maar ik kom er wel”.

Hoe gaat het met mij, 4 jaar na mijn hersenbloeding?

Vorige week deed ik weer mee met mijn maandelijkse aandachtswandeling. We waren met zijn drieën. Ik had S. al bijna een jaar niet gezien. “Hoe gaat het?” vroeg ze me. Ik antwoordde “Goed”, wat op dat moment ook zo was. “Naar omstandigheden”?, reageerde ze. “Nee, dat zeg ik nooit meer”, zei ik.

Ik bleef hierover nadenken die dag. Ik vond de vraag “Hoe gaat het?” erg lastig toen ik net mijn hersenbloeding had gehad. Wilde de vrager horen hoe het met mij op dat moment ging? Of wilden ze horen wat mijn klachten waren, wat de dokter gezegd had, hoe mijn herstel verliep, hoe de revalidatie ging, of ik alweer werkte etc? Er was zoveel te vertellen toen. Maar wilde ik dat delen op dat moment? Of op die plek? Als ik boodschappen deed was dat genoeg voor me, dat kostte toen zoveel energie, ik had dan geen behoefte aan een gesprekje tussendoor. Als ik ging wandelen had ik geen behoefte aan een ongepland gesprek met een buurvrouw.

Nu gaan de gesprekken meestal niet meer over mijn hersenbloeding en mijn leven daarna. De gesprekken gaan nu over hoe het nu met mij gaat, en ook over wat er is gebeurd in de tijd dat we elkaar niet gezien hebben. En ook, zeker ook, over hoe het gaat met degene met wie ik afgesproken heb of die ik tegenkom.

Ik heb het ook wel over mijn vermoeidheid, hoofdpijn of over de dingen die na mijn hersenbloeding anders / moeilijker gaan. Maar dat zijn geen hoofdonderwerpen meer.

In gesprekken met nieuwe mensen die ik leer kennen noem ik mijn hersenletsel niet altijd. Niet bewust hoor, maar als er gevraagd wordt “wat voor werk ik doe of hoe ik mijn dag vul” noem ik het wel, al zeg ik dan meer: “ik doe vrijwilligerswerk, want ik ben afgekeurd”. Ik laat het aan de ander over of ze door willen vragen.

Vandaag deed ik mee aan een “wandeling met een onbekende”. Tijdens de wandeling stond ik af en toe even stil om de route te bekijken: “Ik kan niet lopen en de route lezen tegelijk”, zei ik de eerste keer. Ja, zo is het, en er werd niet eens op gereageerd.

Concluderend houd ik steeds meer rekening met de andere manier waarop ik nu moet leven en met wat ik niet meer kan. Echt nadenken hierover hoef ik niet meer na 4 jaar. Ik pas de tips die ik tijdens mijn revalidatie en de cursussen erna heb geleerd steeds meer onbewust toe. Helaas gaat het soms ook wel fout, vooral als ik erg lekker in flow aan het werk ben of een leuk gesprek heb. Dan voel ik pas te laat dat het teveel was en moet ik meer rust inplannen.

Winkelen zonder afspraak

Toen ik vorige week hoorde dat we weer mochten winkelen zonder afspraak, wist ik meteen naar welke winkel ik als eerste zou gaan: de boekwinkel. Wat was het fijn om weer rond te kijken in de boekwinkel, wat heb ik dit gemist! Ik las wel boeken die ik reserveerde bij de bibliotheek, boeken koop ik zelfs bijna nooit, maar het rondkijken in de boekwinkel of bibliotheek miste ik heel erg. Het was ook nog eens erg rustig in de boekwinkel, en muziek wordt daar gelukkig niet gedraaid, voor mij daarom een goed uitje. Even weg van huis waar mijn nieuwe bovenburen aan het klussen zijn met de nodige lawaaioverlast.

De boeken die ik kocht heb ik al gelezen, toch kocht ik ze allebei. Ik kocht één boek van geld dat ik kreeg voor mijn verjaardag en het andere boek kocht ik voor een vriendin. Ook kocht ik een puzzelblok. Het vorige boekje met logische puzzels heb ik al bijna vol, een paar puzzels lukken mij niet, maar ik maakte ook een aantal puzzels nog een keer. Ik schrijf deze over in een schriftje en maak ze dan nog een keer, ook als ze de eerste keer niet lukten omdat ik mijn aandacht er niet bij kon houden en daardoor fouten maakte.

Ook kocht ik leuke kaartjes. Ik heb vaker bij de supermarkten kaartjes gekocht, maar in deze boekwinkel verkopen ze heel andere, mooiere kaartjes.

Het is fijn dat we nu zonder afspraak of bestelling bij winkels langs kunnen gaan. Toch heb ik het niet zo gemist, ik ben niet zo’n shopper. Mij maak je niet blij met een prijs om gratis te mogen shoppen (oké, wel in een boekenwinkel). Wel kijk ik graag rond in een kringloopwinkel, al is dat pas vorig jaar rondom mijn verhuizing een favoriete winkel geworden. Ook online shoppen vind ik niet fijn, ik wil liever een boek inkijken, de stof van een kledingstuk voelen, de kleur in het echt zien. Ik kocht de afgelopen maanden alleen een waterkoker online, omdat de vorige kapot was gegaan. Helaas viel de kleur mij tegen en het model was net iets anders dan de vorige van hetzelfde merk.

Het is daarom fijn dat de winkels nu echt open zijn, al zal je mij niet vaak in andere winkels dan supermarkten en drogisten zien.

Ben jij blij dat je zonder afspraak kunt gaan winkelen? Welke winkel heb je het meest gemist? En welk boek denk je dat ik cadeau ga geven en welk boek heb ik voor mijzelf gekocht?

En als laatste: Over welk boek zou je meer willen weten? Misschien schrijf ik nog een recensie.

Weer met de trein – Pieterpad 6e etappe

Vandaag ga ik weer een stuk Pieterpad wandelen! Het is alweer 5 maanden geleden dat ik dat deed. En ook bijna 5 maanden geleden dat ik met de trein reisde. Het voelde tot nu toe niet goed om voor wandelen of een vriendinnen bezoek het OV te nemen. Maar de corona beperkingen duren nu al zo lang en als ik auto kon rijden kon ik wel nieuwe plekken ontdekken… Helemaal 100% goed voelt mijn beslissing dus nog niet. Ik voelde me op het perron, wachtend op de trein, een beetje emotioneel. Wat heb ik dit gemist!

En wat heb ik een mooie dag gekozen om weer te gaan wandelen. Het is beter weer dan gisteren voorspeld werd.

Vervolg:

Helaas het weer was niet zo goed als op de vorige foto. Ik heb wel meer dan 5 sneeuw- of hagelbuien gehad. Gelukkig duurden deze niet lang en kwam de zon wel weer snel terug:

Het was niet druk, ook niet in de trein en de bussen reden bijna alleen voor mij! Ik genoot van de rust en van de weidsheid van de mooie natuur:

Helaas, de bus terug was net langs geweest toen ik bij de bushalte kwam. Ik moest 50 minuten wachten, dat was minder leuk met de kou en hagelbuien. Gelukkig had ik een boek bij me.

Eenmaal thuis was ik doodmoe van deze dag. Met fijne herinneringen aan een mooie dag viel ik snel in slaap.

Onzichtbare gevolgen van hersenletsel

Op 21 maart begon ik met deze blog. Het was die week Brain Awareness Week. Het thema van deze week was: De onzichtbare gevolgen van hersenletsel. Ik las die week een aantal blogs hierover en dacht daardoor weer meer na over de gevolgen waar ik last van heb. Ik heb hier al vaker over geschreven, helaas is het me nog niet gelukt om de zoekfunctie in te bouwen in dit blog, zodat je deze artikelen nog niet kunt opzoeken.

Overprikkeling en vermoeidheid zijn de onzichtbare gevolgen waar ik het meeste last van heb na de hersenbloeding die ik bijna 4 jaar geleden kreeg. De afgelopen weken werd ik hier weer meer mee geconfronteerd omdat mijn woonomgeving steeds luidruchtiger werd. Overdag wordt regelmatig geklust in het appartement boven me en mijn onderburen gamen ’s avonds steeds meer. Ook het heerlijke warme weer is ook niet altijd goed voor me.

Naast dat ik niet goed meer tegen de warmte en het felle zonlicht kan, is er ook veel meer te horen buiten. Buren die met elkaar praten of zelfs heel hard een telefoongesprek houden, sportende mensen in het park vlakbij, allerlei klus- en tuinmachines. Ook de snelweg hoor ik beter buiten. En daar tussendoor kwetteren de vogels ook nog veel meer. Dat zijn geluiden waar ik wel veel van geniet, maar in combinatie met de andere geluiden is het me soms teveel.

Lezen lukt nog wel in dit lawaai, maar is wel vermoeiend. Maar bij puzzelen gaat het vaak wel fout. Bijna geen enkele logische puzzel die ik doe, komt goed uit. Halverwege merk ik al dat ik fouten maak. Toch blijf ik puzzelen, ik vind het zo leuk om te doen. Ook wil ik mezelf nog steeds mentaal uitdagen.

Om de drukke momenten te compenseren rust ik nu veel vaker. Ook mediteren doe ik meer. Ook wandel ik vaker in de bossen wat verder van huis.

Wil je meer lezen over overprikkeling bij hersenletsel, lees dan deze blog:

https://loveyourlife.blog/2021/03/16/brain-awareness-week-ii-overprikkeling-bij-hersenletsel-wat-is-dat/

Stiltedag en een dag met heel veel lawaai

Gisteren zat ik te appen met twee vriendinnen. De een vertelde dat zij komend weekend een stilteweekend thuis ging houden, en de ander zegde onze afspraak voor die dag af. Ik had dus ineens een dag, nou ja, een halve dag vrij. En bedacht dat ik wel eens een stiltedag kon houden die dag.

Net als het stilteweekend in Terschelling, waarover ik al eens blogde, gebruikte ik mijn telefoon alleen als horloge (ik heb geen klok in huis) en deed dingen waarbij geen wifi nodig is. Dat is best wennen, zo las ik een boek en ik las over concerten van Bach. Even opzoeken, is dan mijn gedachte. Dat mocht dan van mezelf wel, alleen maar muziek luisteren. Maar verder gebruikte ik mijn telefoon niet. Ook begon ik met een nieuwe legpuzzel, maakte een Sudoku, schreef in mijn dagboek en at met aandacht mijn lunch. Voor yoga of meditatie, wat ik ook van plan was had ik geen tijd meer, want ik sliep zelfs twee keer in deze stiltetijd. Dat had ik wel nodig, na een slechte nacht en een drukke week.

Ik vond het fijn, maar wel onwennig om zo gewoon thuis mijn rust te nemen. Vooral onwennig was het om mijn telefoon niet te pakken. Ik vind dat ik wel vaak “even” mijn telefoon pak, en dat geeft ook onrust soms.

Voor vandaag had ik nog geen plannen. Lekker verder uitrusten had ik graag gedaan, maar helaas, om kwart over 7 kwamen een paar klusjesmannen hard pratend en stampend het trappenhuis binnen met allerlei sloopmateriaal. Het lawaai bleef en dik een uur later trilden zij de tegels van het appartement boven mij eruit. Daar helpt zelfs een noice-reducing koptelefoon niet tegen, en ik besloot de rest van de dag weg te gaan. Gelukkig wonen mijn ouders dichtbij en kan ik daar altijd heen. Toen ik thuis was van een rondje bibliotheek en supermarkt, door de regen, gingen de klusjesmannen net weg. Heel fijn, weer rust in huis. Maar de komende weken zal er nog veel overlast zijn, het hele appartement wordt opgeknapt.