UWV cursus “Succesvol naar werk”

Sinds 20 januari doe ik op maandagochtend mee met de UWV cursus “Succesvol naar werk”. Ik schreef hier vorige week over: “Deze cursus komt te vroeg voor mij, maar het voelt wel goed om op deze manier bezig te zijn. Ook het groepsgevoel, net als bij de cursussen over hersenletsel, is goed voor me”.

Vandaag merkte ik erg goed hoe dat groepsgevoel was. We kregen vandaag een presentatie van een medewerker van het Werkgeversservicepunt. Deze afdeling staat tussen de werkgevers en de werkzoekende UWV klant. Zij gaan met de klant op zoek naar een baan. Hierbij wordt vooral gekeken naar de kwaliteiten van de klant.

Daar kan ik helemaal achter staan maar toch was de presentatie niet goed voor mij, dit was niet om de inhoud maar om de manier waarop eea werd gebracht. Deze man praatte heel erg veel, snel en monotoon. Daarnaast was hij erg positief over zichzelf en erg trots op wat hij kan betekenen voor de klant en ook over wat hij zelf in zijn loopbaan had bereikt. Hij bracht het een beetje zo alsof iedereen die wilde zo weer aan het werk kon. Dit schoot verkeerd bij mij en ik heb dit ook op een nette manier teruggegeven. Maar ik schoot daarbij wel in de tranen. Gelukkig werd vlak daarna een korte koffiepauze gehouden en kon ik mezelf toen weer herpakken. Maar bij meelevende opmerkingen van twee medecursistes schoot ik alweer bijna vol. En kort hierna had ik het weer erg moeilijk.

De cursusbegeleidster vroeg mij mee naar buiten te gaan, gaf mij een bekertje water en ik vertelde ik kort over mijn ergernis en over hoe graag ik wil werken maar hoe beperkt ik daarbij ben. Ik bleef nog even zitten om bij te komen en heb weer meegedaan toen wij als groep nog met onze cursusbegeleidster de ochtend afsloten met informatie over het maken van een CV. Gelukkig ging ik positief maar wel moe naar huis.

Het bijzondere was, dat ik, toen ik weer binnenkwam, een paar mannelijke cursisten erover hoorde praten dat deze man “goed voor zijn werk was” en inspirerend. Fijn dat zij door deze man weer een positief gevoel hebben gekregen!

Volgende week is het thema: Kernkwaliteiten en valkuilen. Dit is onze 4e bijeenkomst en het is qua planning een goed moment om over deze onderwerpen te praten. Zeker omdat deze groep nu wat meer samen gedeeld heeft.

Wandelen in de regen?

Nadat ik gisteren mijn blog geplaatst had bedacht ik me dat ik al wel had geblogd in januari. Ik had deze blog verkeerd opgeslagen.

Dit schreef ik op 17 januari:

Vandaag had ik eindelijk  weer eens tijd voor een lange wandeling. Ik wilde dit al langer doen maar omdat de afgelopen weken te vol waren leek het me niet verstandig om te doen. Tot vanmorgen twijfelde ik of het wel slim was om te gaan omdat er regen voorspeld werd. Vind ik het dan wel leuk om te wandelen? Zal ik niet nog langer wachten tot er weer zo’n mooie zonnige dag zoals gisteren komt?

Ik kwam er niet uit tot ik een ander plan maakte. Ik besloot om alleen maar het eerste deel van de route van de Gelukkigerwijspad wandeling te lopen en dan museum Oud Ameliswaard, dat in de buurt van mijn route lag, te bezoeken. Daarna kon ik een snellere weg terug naar station Bunnik nemen, en zo zou ik en minder last hebben van de regen en was ik er weer eens uit (en kon ik de museumkaart die ik twee maanden geleden kocht eindelijk weer gebruiken).

Het liep anders dan ik van plan was. Ik kon het museum niet snel vinden en ik maakte daardoor meer kilometers. Toch besloot ik na het museum bezoek om in de buurt van het museum nog wat meer te wandelen, in het Engelse werk. Het was heel mooi daar, ook zonder zon!

Het regende wel regelmatig, maar niet lang en hard. Ik vond het heerlijk om weer wat langer buiten te zijn en besloot om toch door te lopen naar het eindpunt van deze etappe: de Domtoren in Utrecht. Dit laatste stuk viel mij wel wat zwaarder, maar ik ben wel blij dat ik deze keuze heb gemaakt. Ik hoef nu de volgende keer niet weer vanaf station Bunnik te beginnen, maar kan dan weer een nieuw stuk Nederland bekijken.

Ik vind het zo leuk om op deze manier op plekken te komen waar ik anders niet zou komen. Nog 2 of 3 dagen, afhankelijk van hoe ik het traject tussen Utrecht en Amersfoort in stukken verdeel, en dan ben ik klaar met het Gelukkigerwijspad. Ik ben nu soms al aan het denken over welk andere wandelpad ik daarna zal gaan kiezen. Ik kan verder gaan met het Pelgrimspad, maar dan wordt de reistijd steeds langer. Ook kan ik losse wandelingen gaan kiezen die dichter bij huis zijn. Wat fijn dat ik de mogelijkheid heb om dit te doen!

En hoe gaat het nu?

En zo is het alweer 3 weken geleden dat ik mijn vorige blog schreef. Wel schreef ik een brief en een mail naar vriendinnen. In die mail van vorige week schreef ik:

“Helaas is januari nog niet veel rustiger geweest. Ik heb inmiddels op mijn werk aangegeven dat de klus die ik gekregen heb teveel voor me is. Woensdag heb ik een gesprek over eventuele andere mogelijkheden.

Vanaf gisteren doe ik een cursus van het UWV, deze gaat vooral over: wat kan je wel, wat zijn mogelijkheden voor (vrijwilligers)werk? Deze cursus komt te vroeg voor mij, maar het voelt wel goed om op deze manier bezig te zijn. Ook het groepsgevoel, net als bij de cursussen over hersenletsel, is goed voor me.

Verder probeer ik meer te wandelen en iets vaker af te spreken met vriendinnen”.

Het gesprek op mijn werk heb ik al gehad. Ik mag een cursus programmeren (HTML) gaan volgen, maar hiervoor staat een half jaar van 8 uur per week en dat is teveel voor mij. Ook mag ik overstappen naar het groenteam of de huishoudeljjke dienst. Ook dit voelt niet als een goed alternatief, daarom stop ik met het vrijwilligerswerk bij In Balans.

Naast de UWV cursus doe ik op donderdagmorgen Mindfitness. Dit een combinatie van bewegen, deels op muziek en meditaties. Ik vind het fijn zo weer een uur bezig te zijn, naast mijn yogales die ik op vrijdagavond heb. Ook vind ik het fijn om overdag meer vaste afspraken te hebben.

Niet dat ik verder niets te doen heb hoor, helaas is mijn agenda toch nog te vol, maar regelmaat is wel prettig merk ik.

Het is en blijft steeds nog zoeken, teveel afspraken is niet goed en te weinig ook niet. En ook per dag / week verschilt het wat ik aan kan. En ook het weer heeft zijn invloed en ook hoe ik geslapen heb. Ach, is dat niet voor iedereen zo? Hersenletsel maakt het wel moeilijker, maar keuzes moeten we allemaal maken. En goed voor onszelf zorgen moeten we ook allemaal doen.

Plan jij rusttijd in? En hoe zorg jij goed voor jezelf?

2019 was ook een mooi jaar!

Hoewel het nieuwe jaar weer begonnen is, met werken, school, voorbereidingen voor weer een toetsweek en onze agenda weer vol zit met verjaardagen en andere afspraken, denk ik toch nog terug aan het oude jaar. In mijn vorige blog schreef ik over de minder leuke dingen van vorig jaar, maar het was ook een jaar vol met mooie dingen:

– een jaar met veel mooie ontmoetingen, gesprekken en samenzijn, met mijn gezin, mijn familie, vriendinnen en medecursisten. Maar ook met mensen die ik tegenkwam bij mijn wandelingen of ook zomaar op straat, in winkels of in het openbaar vervoer. Al houd ik niet van grote massa’s, verjaardagen en feesten, ik geniet wel van 1 op 1 contact, en daarbij zijn ook de kleine momenten waarop ik even contact heb ook belangrijk.

– een jaar met heel veel wandelingen, dichtbij en ver weg, kort en lang, met mooi en minder mooi weer, in de stad en in de natuur, alleen of met een vriendin of mijn gezin. Wat voor wandeling ik ook maak, het levert mij bijna altijd een goed gevoel op.

– een jaar met veel lezen. Ik lees mijn hele leven al graag boeken. Ik las vorig jaar romans, boeken over zelfontwikkeling en over wandelingen. Ook las ik tijdschriften, bijlagen van de krant, websites en blogs. Ik lees graag hoe andere mensen in het leven staan, hoe ze omgaan met wat er in hun leven gebeurd.

– een jaar waarin ik veel mooie films en documentaires zag, niet alleen in de bioscoop of op televisie, maar ook leende ik regelmatig dvd’s van de bibliotheek.

– een jaar waarin ik veel schreef, in mijn dagboek, blogs, mails, appjes, op lijstjes, en ook schreef en kreeg ik soms kaartjes en brieven.

– een jaar met mooie vakanties en weekenden weg, met mijn gezin, R., een vriendin en ook alleen.

– een jaar waarin ik veel rustte, mediteerde, yoga deed, puzzelde, tekende, collages maakte.

Als ik dit zo teruglees en overdenk (dat deed ik ook veel: denken), besef ik me dat ik nog veel meer doe dan deze dingen, maar, dit zijn wel de dingen die mij heel veel energie geven! Ik hoop dan ook dat het me dit nieuwe jaar gaat lukken om nog meer te doen van deze dingen, het liefst vind ik dit jaar (vrijwilligers)werk waarbij ik ook meer hiervan kan gaan doen. Dat gaat vast lukken, er is genoeg te vinden aan werk op dit gebied. Maar voor ik hiermee bezig ga wil ik eerst nog een periode meer tijd voor mezelf gaan nemen.

 

 

Een drukke maand (en jaar!) zijn voorbij

Gelukkig is de drukke decembermaand achter de rug. Deze maand kostte mij dit jaar veel meer energie dan de vorige 2 decembermaanden na mijn hersenbloeding.

Het sinterklaasfeest liep dit jaar ook minder goed. Het was me teveel om de stad in te gaan voor cadeautjes en ik had minder zin in het feest zelf. Ik was blij dat ik erna even niets hoefde.

Helaas was er toen nog wel veel wat er geregeld en gedaan moest worden. In mijn hoofd was ik ook erg bezig met de plannen voor kerst. Wilde ik 1e kerstdag zoals vorig jaar alleen thuis blijven, als R. en de meiden naar mijn schoonouders zouden gaan? Ik kwam er niet uit, en bleef alternatieven bedenken. Uiteindelijk besloten we dat we mijn schoonouders hier thuis zouden uitnodigen en dat ik alleen mee zou gourmetten en voor en na het eten zou gaan wandelen of rusten. Echt goed voelde dat ook nog niet, maar het is moeilijk om met iedereen rekening te houden.

Tweede kerstdag en met oud en nieuw hadden we geen afspraken, al zijn we toen wel thee gaan drinken bij mijn ouders, met kerst voor het laatst in hun oude huis en op nieuwjaarsdag voor het eerst in hun nieuwe huis.

Naast de kerstdrukte hielp ik dus ook nog mee met de verhuizing van mijn ouders. Niet veel hoor, ze hebben echt bijna alles zelf geregeld, uitgezocht, weggegooid en ingepakt. Een hele klus, ze zijn al 80 en 84! Maar toch was hun verhuizing mij teveel erbij.

Werken deed ik niet de laatste weken. Ik had twee weken kerstvakantie, net als de meiden. En de maandag voor de kerstvakantie heb ik me ziek gemeld. De nacht ervoor had ik erg slecht geslapen na een emotionele dag ervoor. Werken is erg intensief, dat kon ik niet erbij doen.

Ik sprak met mijn psychologe over mijn ziekmelding en over de drukke weken ervoor. Zij gaf aan dat bijna alle mensen met hersenletsel moeite hebben met de decembermaand, omdat dit een heftige prikkelrijke periode is met veel verplichtingen en een andere planning dan normaal. Ik heb de decembermaand met daarbij ook nog altijd veel extra afrondende zaken op mijn werk ook altijd al intensief gevonden, maar toch hielp het om te horen dat het niet “gek” was dat ik er nu nog meer moeite mee heb.

En, vroeg zij mij toen: “hoeveel reserves heb je om deze drukte op te vangen?”. Dat was een pijnlijke vraag. Die reserves heb ik niet. Ik realiseerde me al na die emotionele zondag, dat het hele jaar 2019 mij heel erg veel energie geeft gekost. Het afronden van de twee ziektejaren met mijn werkgever, de UWV afkeuringsprocedure, op zoek naar nieuw (vrijwilligers)werk, de badkamer laten opknappen, een nieuwe hypotheek regelen heeft veel tijd en energie gekost. En daarnaast was het ook nog eens in ons gezin niet altijd rustig.

Het was een intensief en druk jaar. En ik heb niet echt de tijd genomen voor rust en verwerking nadat alles m.b.t. werk en UWV afgerond was. Ik ben zelfs tijdens de bezwaarprocedure bij het UWV al begonnen met werkafspraken. Niet slim, weet ik nu.

Maar, zei mijn psychologe: “Je maakt ook keuzes vanuit de wil die je hebt. Dat is niet verkeerd. Je wilde het graag en je wist niet hoe het zou uitpakken”. Dat is ook zo. Ik had zo uitgekeken naar de periode zonder verplichtingen naar mijn werkgever toe. Dan kon ik eindelijk iets gaan doen wat ik leuk vond en wat wel goed voor me zou zijn. En mijn reintegratiecoach mocht mij tot november begeleiden, het zou ook jammer zijn geweest daar geen gebruik van te maken.

En wat is nou wijsheid voor het nieuwe jaar? Zomaar stoppen met mijn werk lijkt me niet verstandig. Wel wil ik kijken of het met aanpassingen beter gaat. Toch, al voelt dat niet goed, wel een koptelefoon dragen tijdens het werken? Of op vrijdagmorgen gaan werken, dan is het rustiger dan op maandagmorgen. Ander werk vragen? Er is nog meer mogelijk dan om nu maar op te zeggen.

En verder wil ik weer meer gaan wandelen, liefst als het lukt elke dag. Ik wil blijven mediteren en wil proberen vaker met een vriendin af te spreken.

Ik hoop dat ik, door weer meer goede keuzes te gaan maken in 2020 meer rust zal gaan vinden.

Ik wens jullie een heel fijn, gelukkig, gezond en rustig 2020 toe!

 

 

Stoppen met bloggen?

Tijdens mijn korte avondwandeling gisteravond was ik weer in gedachten een blog aan het schrijven, net als ik vaker doe tijdens het wandelen. Toch komt het er niet van om een blog te schrijven over deze gedachten. Maar waarom is dat?

Ik voel me beperkt in wat ik kan schrijven. Ik wil uit privacy redenen alleen maar over mijzelf schrijven en niet over mijn gezin, familie, vriendinnen of collega’s. Wat je hier leest gaat dus meestal alleen over mij. En dat is maar een stukje van wat ik meemaak, van wat me bezig houd.

Echt anoniem blog ik niet, omdat er ook mensen meelezen die ik ken. Daar heb ik destijds voor gekozen omdat ik dacht dat dat gemakkelijk voor mij kon zijn, dan hoefde ik niet bij iedere afspraak of mail/app contact te vertellen hoe het met me ging. Maar dit werkt niet zo helaas. Ik lees zelf graag blogs, maar merk dat niet iedereen die hier kan meelezen dat ook graag doet. Dat snap ik wel en is prima, maar blijf ik schrijven voor de kleine groep bekende lezers die nog wel mijn blog lezen?

Verder hoopte ik ook toen ik begon met bloggen dat ik nieuwe mensen zou leren kennen die ook NAH hebben en net als ik op zoek waren naar verhalen van lotgenoten. Ik heb op verschillende manieren mijn blog proberen te “promoten”, maar alleen de Hersenstichting plaatst een paar keer per jaar een blog van mij.

Wel heb ik nu ook meelezers van de bloggers die ik zelf al lang volg, maar waarbij ik voor ik zelf mijn blog begon alleen maar las. Nu plaats ik wel af en toe bij hen een reactie, en zij doen dat ook bij mij. Ik ben heel blij met die reacties!

Alles afwegend, weet ik niet of ik verder ga met bloggen op de manier waarop ik dat tot nu toe deed. Stoppen voelt nu nog niet goed, dus dat ga ik nog niet doen, maar misschien horen jullie een tijd niets meer van mij .

Succes in het nu!!!

Vanmorgen ontving ik een brief van mijzelf. In de laatste bijeenkomst van de mindfulness cursus die ik dit voorjaar volgde kregen we de opdracht om deze brief te schrijven. De brief was nu, 8 maanden na de cursus, verstuurd. Het was leuk om te lezen wat ik geleerd had en welke goede voornemens ik had na de cursus.

Mijn doel voor de cursus was om weer meer te gaan mediteren. Dat is gelukt tijdens de cursusperiode en ik ben daarna blijven mediteren! Meestal mediteer ik voor ik ga koken (of als er een ovenschotel in de oven staat). Ik kies een meditatie (bijv. zitmeditatie, bodyscan, 3 minuten meditatie) of zet een wekkertje aan voor een niet begeleide zitmeditatie. Mediteren voor het avondeten helpt mij om wat fitter en rustiger aan tafel te zitten met mijn gezin.

Sinds september doe ik ook ’s morgens, na het opstaan, een zitmeditatie. De app waarop een timer met een klankschaal zit, houdt voor mij bij hoe vaak ik mediteer. Ik heb nu al 62 dagen achter elkaar gemediteerd met een gemiddelde duur van 12 minuten!

Tijdens het mediteren is mijn hoofd niet stil. Dit schijnt bij het mediteren te horen. Op het moment dat je beseft dat je weer denkt kan je besluiten om weer je aandacht op de meditatie te richten. Hoe meer je dat oefent hoe meer het zal gaan lukken om ook overdag je aandacht niet af te laten dwalen.

Ja, en of dat werkt? Soms denk ik van wel. Ik besef steeds vaker: ” ik ben weer aan het denken” en ga dan door met waar ik mee bezig ben. Maar… ’s nachts als ik weer eens wakker lig helpt dit helaas niet. Dan gaan mijn gedachten van verleden naar toekomst en lukt het me niet mij op mijn ademhaling te concentreren. Ook een bodyscan helpt dan niet. Gelukkig lig ik niet iedere nacht wakker, maar leuk is het niet.

Mediteren is dus voor mij een nieuwe gewoonte geworden. Een goede gewoonte!

En jij? Mediteer jij wel eens of heb jij andere manieren om tot rust te komen?