Museumbezoek in corona tijd

Dinsdag ben ik weer naar een museum geweest! Naar een museum waar ik wel vaker ben geweest, in mijn eigen woonplaats. En toch voelde het als echt even weg. Met pijlen en andere aanwijzingen werd gezorgd voor een corona veilig bezoek. In het begin was dat even wennen, maar het was ook prettig! Ik hoefde niet zelf in de gaten te houden of ik in alle ruimtes was geweest, de route ging door het hele museum. Er was zelfs een wc route aangegeven!

Maar wat het prettigste was van dit bezoek: het was zo fijn rustig! Hooguit stond ik eens met 2 mensen samen in 1 ruimte. Daardoor had ik ook ruim de tijd om de kunstwerken rustig te bekijken. Dat was een heel andere beleving dan mijn bezoek aan de Monet tentoonstelling, mijn laatste museumbezoek voor de corona tijd. Daar waren wel meer dan 20 mensen in 1 ruimte, en dat geeft wel een heel andere museumbeleving dan nu!

Er lagen geen boeken of ander materiaal met toelichting op wat er te zien was, dit vond ik wel even jammer, maar ik had nu zelf dus meer tijd om een kunstwerk uitgebreider te bekijken en ook om te voelen  wat het met mij deed.

Door de corona maatregelen werd mijn museumbezoek dus intenser dan mijn vorige museumbezoeken. Ook waren er veel minder prikkels omdat het veel rustiger was. Aan iedereen die snel overprikkelt is zou ik willen zeggen: Ga nu naar een museum!

Na afloop van het museumbezoek at en dronk ik wat, zittend op de trappen van het museum in de heerlijke zon. Erna wandelde ik nog in het stadspark. Deze keer met veel meer aandacht dan de andere keren dat ik in dit park was. Ik genoot van de grote, oude bomen, de mooie bloemen, de zon in het water, de schaduw- en zon plaatsen.

En zo had ik weer een fijne ochtend. Wat fijn dat een museum bezoeken weer mag!

Wat is het dichtbij huis toch mooi!

Vanmorgen wandelde ik weer in het bos vlakbij de locatie waar ik bijna 3 jaar gewerkt heb. In mijn bericht: https://wordpress.com/post/mariawandelt.wordpress.com/454 vroeg ik me af of ik hier nog weer terug zou komen. Laatst maakte ik een overzicht van waar ik allemaal wel heen kon in deze tijd, nu ik niet met het OV mag reizen. Dit bos stond op mijn lijst en is nu dichter bij mijn huis, maar toch was ik er nog niet geweest. Het is hier zo fijn, mooi en en zo rustig (op verkeer na helaas, maar waar vind  je een bos waar je geen auto geluiden hoort?).

Jammer genoeg had ik geen boek of puzzelboekje meegenomen. Ik zou hier zo een uur lekker kunnen zitten.

In het begin van mijn wandeling kwamen er wel weer herinneringen boven aan mijn werkjaren hier, aan mijn wandelingen in de pauze’s met collega’s en aan de wandelingen alleen tussen of na de uren die ik re-integreerde bij mijn werkgever. Maar zoals zo vaak tijdens mijn wandelingen, werden mijn gedachten na een poosje minder en genoot ik steeds meer van de mooie natuur om me heen en de heerlijke vogelgeluiden.

 

Wandelen verder weg maar toch dichtbij

Maandag was ik aan het kijken naar vakantiehuisjes dichtbij huis, omdat ik bedacht had dat ik wel met de fiets op vakantie kon gaan. Ik kon geen keuze maken, vond het te duur of geen mooi huisje of geen mooie plek. Als ik dan wegga wil ik een tuin, liefst zonder burengeluiden.

En toen dacht ik na over waarom ik weg zou willen. Ik wil graag weg om in een andere omgeving te zijn. En ook om afleiding te hebben van mijn gedachten en om geen to-do lijstje in mijn hoofd te hebben. Maar gaat dat op vakantie beter lukken dan thuis? Er is zoveel gebeurd de afgelopen maanden / jaren, dat komt ook in vakanties wel terug. En… een andere omgeving kan ik ook dichterbij huis vinden.

Ik besloot naar een bos te gaan waar wij met mijn ouders iedere zondag heen gingen, jaren lang. Toen ik op de kaart keek naar een goede route bedacht ik dat ik aan beide kanten van de Vecht kon fietsen, zodat ik een rondje zou maken. Onderweg bedacht ik dat ik ook op zoek kon naar het vakantiehuisje waar wij heen gingen toen ik 6 jaar oud was. Dat huisje kon ik niet op internet terugvinden, maar ook niet tijdens mijn fietstocht.

Mooi weer en ik zat binnen?

Er kwamen wel mooie herinneringen aan die eerste vakantie met mijn ouders boven. Ook lunchte en wandelde ik heerlijk in het stille bos. Even lekker slapen bij de recreatieplas, waar ik op de terugweg langskwam, lukte niet zo, het was er te druk. Maar eenmaal thuis kon ik op mijn balkon wel lekker slapen.

Het was een fijne dag. Met wel af en toe gedachten maar ook veel moois en heerlijk weer.

Wat doe jij om je gedachten af te leiden? En ga jij op vakantie deze zomer?

 

 

 

 

Is mijn leven veranderd door corona?

Vandaag las ik een blog waarin een aantal vragen werden gesteld over het leven in de corona tijd. Ook mijn middelste dochter maakte een enquête samen met haar project-groep over veranderingen in de corona tijd.

Ja, mijn leven is veranderd, zoals het leven voor iedereen veranderd is door de maatregelen die er genomen zijn rondom het corona virus. Maar de veranderingen in mijn leven zijn grotendeels gekomen door mijn besluit om niet meer verder te leven met R. Ik nam dit besluit op 15 februari en had geen idee hoe mijn leven daarna zou zijn. Mijn cursus bij het UWV was op dat moment bijna afgelopen en ik had net al besloten om niet meer door te gaan met het vrijwilligerswerk waar ik in oktober mee begonnen was. In de tijd dat ik zocht naar een eigen huis had ik nog wel mijn yogalessen, deed ik mee aan mindfitness en daarnaast waren er ook de maandelijkse aandachtswandelingen en meditatiemiddagen.

Inmiddels woon ik alweer meer dan een maand op mijn eigen plek. Klaar is het nog niet. Ik kan en wil niet zo snel mogelijk alles kopen, ophangen en maken / verven wat “nodig” is. Het “te doen” lijstje wordt maar langzaamaan korter. Soms vind ik dat vervelend, op andere momenten besef ik me ook dat het beter is om niet alles meteen te veranderen. Ik heb tijd nodig om te wennen aan nieuwe spullen en ook om te wennen aan deze nieuwe woonsituatie. Ik had niet echt nagedacht over hoe het zou zijn om alleen te zijn en in het weekend mijn dochters wel te zien. Ik kan goed alleen zijn, dat heb ik ook al gemerkt op de “alleen thuis dagen” die ik steeds meer had de afgelopen drie jaren nadat ik mijn hersenbloeding had gekregen. Maar, alleen zijn is anders als je weet dat je vriend en kinderen ’s avonds thuis komen. Heel praktisch gezien zijn mijn dagen alleen dan niet erg anders dan toen we samen in een huis woonden, maar het gevoel erbij is wel soms anders. Ik ben nu echt alleen! Soms is dat verdrietig, vaak sta ik daar niet echt bij stil en leef mijn dagen van dag naar dag. Op de ene dag doe of regel ik veel meer, en soms besef ik me zelfs ’s avonds dat ik een dag nauwelijks moe ben geweest. Maar zo’n dag wordt vaak afgewisseld met een dag waarop ik wel moe ben. Op zo’n dag moet ik niet teveel van mezelf verwachten, neem ik veel vaker rust en doe ook geen inspannende klussen.

En al ben ik nu drukker met allerlei zaken rondom mijn nieuwe huis, toch is er ook wel wat verandert door de corona maatregelen. Mijn vaste afspraken in de week en in de maand zijn gestopt. Een paar vriendinnen willen / kunnen minder afspreken vanwege gezondheidsgevaar. Ik zelf denk dat wandelen op 1 1/2 meter te inspannend is voor mij in combinatie met het bijpraten met een vriendin. Ik zag en sprak daardoor dus ook minder vriendinnen de afgelopen 2 maanden. Wel belden of appten we wat meer. En, ik kon online weer meedoen met de mindfulness avonden, waarvoor ik me in de wintermaanden had afgemeld. In combinatie met de lange reistijd waren deze meditatie avonden te intensief voor mij. Maar thuis, achter de laptop, is het wel fijn om mee te doen met deze cursus, zeker ook om zo weer meer mensen te zien en spreken. Ook yoga kan ik online volgen, maar daarin heb ik nog geen routine gevonden, dat doe ik te weinig naar mijn zin.

Heel langzaam aan mogen er weer meer dingen. Zo ging ik vorige week weer naar de bibliotheek. Ik keek daar zo naar uit en toch ben ik maar 1 keer geweest tot nu toe. Net als dat ik minder wandel dan ik zou willen. Ik ga wel vaker, noodzakelijk, naar winkels. Dat blijft voor mij inspannend. Het lopen door de winkel paden en daarbij letten op de afstand gaat wel iets automatischer merk ik, maar ik ken de nieuwe winkels nog niet helemaal, en ben daardoor vaker aan het zoeken naar iets. En ook veranderden de winkels hun hygiëne protocol weer de laatste week, zodat het weer opnieuw zoeken is naar de winkelwagentjes of mandjes, die we nu ineens zelf moeten schoonmaken en waar soms wel en niet een muntje bij nodig is. Het lijken kleine veranderingen, maar toch merk ik wel dat boodschappen doen hierdoor toch vermoeiender is geworden.

Ik kijk dus af en toe wel uit naar het “normale” leven, al besef ik me wel dat het leven na corona vast wel anders zal zijn dan het was voor corona. Net als mijn leven na mijn hersenbloeding anders is als voor mijn hersenbloeding. En ook mijn verhuizing mijn leven heeft veranderd.

Waar ik wel naar uitkijk is naar meer vrijheid. Kunnen gaan en staan zonder na te denken of het wel mag op die manier. Zonder extra op te letten in een winkel rondlopen en wandelen en … reizen. Ik kon goed leven zonder auto, de afgelopen jaren. Ik kwam overal wel fietsend, wandelend en / of met het openbaar vervoer of mocht soms met iemand meerijden. Nu het openbaar vervoer alleen maar voor mensen is die noodzakelijk moeten reizen, vervalt die mogelijkheid. En dat vind ik wel moeilijk! Ik ging zo graag verder weg van huis ergens wandelen of naar een museum toe. Ook vakanties of weekenden weg zijn nu geen optie. Mijn midweek Texel van eind maart heb ik kunnen omzetten naar oktober, maar dat duurt best wel lang. En mag ik dan wel weer reizen met het openbaar vervoer? Ik hoop het wel! Want al zullen mijn weekendjes alleen weg nu minder nodig zijn als stilte weekend, zoals ik ze de afgelopen 2 jaar hield, ik wil toch graag wel weer op vakantie. Mijn jongste dochter vroeg me 2 jaar geleden: “Waarom wil je zo graag op vakantie, je hoeft toch niet meer te werken?”. Vakantie is voor mij niet meer alleen vrij hebben van werk, maar meer het weg zijn van huis en in een andere omgeving zijn. Maar vooral: “weg uit de dagelijkse routine, zonder van alles wat moet”. En daar kijk ik wel weer naar uit.

Omdat vakantie nu dus nog niet gaat lukken, en ook mijn wandelingen en musea bezoeken verder weg nog niet mogen heb ik vorige week maar eens een lijstje gemaakt van wat wel kan, dichterbij, met e-bike of op wandelafstand van huis. Het was fijn om zo te denken, er zijn ook nog leuke dingen te doen dichter bij huis!

 

Terugdenken

De laatste weken ben ik weer meer aan het terugdenken. Aan de leuke en niet leuke dingen die we met ons gezin meegemaakt hebben. Aan mijn banen, aan vriendinnen met wie ik geen contact neer heb. Dit terugdenken komt deels omdat ik nog steeds af en toe mijn kasten aan het ordenen ben en dan spullen of foto’s tegenkom. Maar verder… soms ook zomaar, zonder aanleiding. Een deel daarvan is verwerken denk ik. Als ik me eens niet fijn voel, wat niet elke dag zo is gelukkig, denk ik terug aan moeilijke momenten die er waren toen ik nog niet alleen woonde. Ik voel me nu wel eens alleen, maar dat voelde ik me ook in mijn relatie / in mijn gezin. Zelfs vaker in het afgelopen jaar.

Vandaag dacht ik terug aan 8 mei, 3 jaar geleden toen ik mijn hersenbloeding kreeg. Zal ik altijd op deze datum nog stilstaan hierbij? De 8e,9e en 10e van de andere maanden ben ik daar bijna nooit meer mee bezig. Dat hield zo ongeveer op vanaf 1 1/2 jaar nadat…

Ik schreef een blog over deze dag 1 jaar na mijn hersenbloeding. Toen keek ik ook vooruit: wat zou ik over 1 jaar, 2 jaar en zo verder nog meer kunnen, hoe zou mijn leven dan zijn? Ik had niet gedacht toen dat ik mijn relatie met R. zou beëindigen en dat ik alleen zou gaan wonen. Ook niet dat corona zou komen en ons leven daar zo anders van zou worden.

Nee, in de toekomst kunnen we niet kijken, maar terugdenkend besef ik me wel dat alles wat ik allemaal gedaan, weggegooid, geregeld en gekocht heb in de maanden na mijn beslissing bij R. weg te gaan veel meer is dan ik had gedacht dat ik zou kunnen. Iedere  week lijkt het alsof mijn agenda leger en mijn to-do lijstjes korter zijn, maar toch doe ik nog veel. Nog niet zo veel als ik zou willen, nee dat lukt echt niet en is zeker niet verstandig.

En toch: ik doe het wel. Ik doe en regel  nu zelfs ook dingen die ik nooit zelf deed. Ik red me alleen, niet dat het altijd leuk is, maar ik doe het wel. Ik vind het raar om te zeggen: “ik ben trots op mezelf”, maar ik ben het wel!

 

 

Wandelen in nieuwe omgeving

In de 2 1/2 week dat ik in mijn nieuwe huis woon heb ik al weer veel gewandeld. Soms een kleine wandeling, gecombineerd met het halen van een paar boodschappen. Soms een wandeling door het groen vlakbij / rondom / dichtbij mijn huis. Soms een wandeling door de wijk. Ook fietste ik ergens heen en om iets verder weg te wandelden. Zo wandelde ik vandaag in het park waar ieder jaar het bevrijdingsfestival wordt gehouden. Er wandelden meer mensen, ook werd er nu gesport en gepicknickt. Toch was het confronterend om het terras in het park afgezet te zien. En ik had nog wel lekker bij het water willen zitten daar!

Afgelopen weekend wandelde ik met mijn jongste dochter! Dit was heel bijzonder, want zij wandelde alleen maar op vakanties, als het moest. Maar na weken van verveling, zonder structuur, waarin ze teveel tijd achter haar telefoon en tablet doorbracht, heeft ze plannen gemaakt. Ze wil iedere dag lezen, creatief zijn, puzzels maken en ook naar buiten gaan. Toen ze afgelopen weekend bij mij was had ze haar skeelers niet meegenomen en stelde ze voor samen te wandelen. We wandelden bijna twee uur samen! Ze wandelde zelf deze route nog een keer de volgende dag!

Samen wandelen is leuk, maar ik wandelde nog niet met vriendinnen in deze “1 1/2 meter afstand” tijd. Ik vind het letten op deze afstand nemen van andere wandelaars al teveel een beperking, om daarbij ook nog op de afstand tussen mij en een vriendin te letten, is mij teveel.

Door mijn wandelingen leer ik mijn nieuwe wijk beter kennen. Ik woonde hier al met mijn ouders vanaf mijn geboorte (3 flats achter mijn eigen flat!). Ook nadat we, toen ik 6 jaar was, in een eengezinswoning in een aanliggende wijk gingen wonen kwamen we in deze wijk nog wel voor oa. de kapper en schoenenwinkel. Dat winkelcentrum is weg nu, er kwamen andere winkels voor terug. Maar wat wel bleef zijn de flats! Deze wijk heeft heel veel flats. Dat besefte ik me vroeger niet, maar nu vallen ze me wel op. Ik ben zeker niet de enige die niet, meer, in een huis met tuin woont. Al zit ik dankzij het vele mooie weer veel op mijn kleine balkon, ik mis die tuin echt wel. Ik heb hier ook wel groen om me heen en ik hoor hier ook de vogels volop. Maar een tuin is toch echt anders.

Al besef ik me, zeker door en tijdens  mijn wandelingen door mijn nieuwe wijk, dat ik veel geluk heb gehad dat ik bijna 50 jaar in een huis met tuin heb gewoond. Zelfs in mijn studentenhuis hadden we een, wel zeer verwilderde, tuin waar ik ook vaak zat.

En mijn flat is ook nog niet de slechtste. Wij wonen met 10 mensen / gezinnen in een flat, met 5 huizen per portiek. Er zijn ook flats met veel meer woonlagen of lange galerijen waar misschien wel 150 woningen zijn. Verder is er veel groen om onze flat. De flat ziet er redelijk goed onderhouden uit, dat is ook wel anders in deze wijk.

Het is bijzonder, ik besefte me voor ik hier woonde, meestal niet dat er ook armoede dichtbij was. Ik woonde in een vinex-wijk waar heel veel nieuwe, ruimere woningen waren en, schat ik, maar 10 appartementencomplexen. Onze kinderen zijn in veel meer luxe opgegroeid dan de kinderen die in deze wijk wonen. Nog wel tussen klasgenootjes met nog grotere huizen en veel meer luxe, maar toch… Wat hadden we het financieel gezien goed (genoeg). En gelukkig hadden we zoveel gespaard en op ons huis afgelost dat ik genoeg geld had om heel snel deze nieuwe plek te kunnen huren.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Verhuizen met hersenletsel

Alweer een week geleden kwamen op dit tijdstip de verhuizers. Zij hielpen mij met de grote spullen (kasten en een bed) en een paar kleine dingen te verhuizen. De rest heeft R. met de auto gebracht, iedere keer als hij hielp met klussen nam hij mee wat ik ingepakt en klaargezet had. Ik zelf nam iedere fietstocht naar mijn huis ook spullen mee in fietstassen en fietsmand.  Deze manier was goed voor mij, niet teveel tegelijk, zo was het overzichteljjker.

Om 10 uur zat ik hier dan, alleen, tussen de spullen. Ik ben toen weer verder gegaan met opruimen en schoonmaken. Iedere keer wat, erna nam ik mijn rust., al zat ook de eerste dagen na de verhuizing mijn hoofd nog vol van wat nog moest.

Klaar ben ik nu na een week nog niet. Er moeten nog meer ramen en deuren en een balkon schoon gemaakt worden. Want wat was het hier vies!, het lijkt wel vuil van meerdere jaren. Daarbij heb ik kunststof kozijnen, deuren en ramen. Die zijn heel ingenieus gemaakt, maar… er zitten heel veel richeltjes en kiertjes in. Ik nam al wattenstaafjes en een oude tandenborstel mee uit mijn oude huis om deze moeilijke plekjes nog beter schoon te maken, maar zover ben ik (nog?) niet gegaan. Ik was zonder ook al meer dan een uur met 1 raam/deur bezig! “Ik doe wat ik kan” houd ik mezelf steeds voor. Al kost me dat soms wel moeite hoor.

En verder moet er nog weer van alles geregeld worden (internet regelen, gordijnen kopen, sleutels bij laten maken etc). En is het wennen in mijn nieuwe huis. Net alsof je in een vakantiehuisje bent, zei een vriendin. Ja, zo voelt het: hoe werkt de oven, waar laat ik mijn kleren als ik ga douchen, waar droog ik mijn handdoeken? Koken op inductie is ook nog steeds zoeken,  welke “pit” of stand gebruik ik?

En toch is er nu wel veel meer rust in mij. Het hoeft niet allemaal meer meteen. Ik ga weer meer wandelen, geniet nog steeds van de zon, deed mee met een online mindfulness les, mediteer meer, slaap weer iedere middag. En ik leef zoveel mogelijk zonder klok. Ik heb er geen en wil er geen. Ik kijk wel een aantal keren per dag op mijn telefoon voor de tijd, maar het voelt toch rustiger zo zonder klok. En als laatste: ik slaap de laatste 4 dagen veel beter!

Verhuizen met hersenletsel, kan dat? Ja, dat kan (en moet soms). Mijn tip: deel het op in stukjes en neem wel je rust. Vraag daarnaast hulp, je kunt het niet allemaal alleen. En bedenk daarnaast: “ik doe wat ik kan, en dat is genoeg”.

Dit is de enige manier, voor mij, om te leven met hersenletsel. Heb jij nog andere tips, ik hoor het graag.

 

Even rust?

Tussen het inpakken, en toch ook maar wat schoonmaken van de keukenladen en kastjes, en het doen van de boodschappen probeer ik mijn rust te nemen. Wat niet zo goed lukt omdat meerdere buren druk aan het klussen zijn. Maar rust vinden lukt ook niet zo, omdat ik in gedachten alweer verder aan het werk ben. Wat wil / moet ik nog meer meenemen / doen. Deze gedachten heb ik regelmatig al weken. Lijstjes maken van wat en wanneer helpt vaak wel even, maar als ik ga zitten of liggen beginnen mijn gedachten weer.

Want wat moet er nog veel, en wat heb ik al veel gedaan! Wat hebben we veel spullen! Ik probeer nu alles wat van ons beiden is, zoals keukenspullen, zo eerlijk mogelijk te verdelen, maar… is dat slim? Dan blijven in dit huis wat lege plekken in de grote keuken over. En in mijn appartement heb ik een veel kleinere keuken, past het daar? En daarbij, ik houd ook van bakken, al doe ik dat naar mijn zin te weinig. Wat heeft R. aan een (staaf)mixer? De meiden, die gedeeltelijk ook bij R. wonen / logeren, bakken ook maar soms. Maar dan missen ze straks wat spullen…

Ik schreef het al… ik denk zoveel. Dat hoort bij mij, en ik probeer me er niet te druk om te maken, maar… ik slaap nu helaas ook weer slecht. Dat zal vast wel beter gaan als ik vrijdag met al mijn spullen om me heen, verhuisd ben. Of niet? Ik weet ook niet hoe ik me dan ga voelen. En dan moet ik ook nog opruimen en spullen kopen.

Ik weet het, leven in het hier en nu is beter. Maar dat is moelijk om te leren, en zeker moeilijker als je veel moet doen en regelen.

Schrijven helpt, merk ik nu ook weer. Ik ben van plan om dat nu weer meer te gaan doen. Dus hopelijk lezen jullie hier snel meer.

Ik wens jullie fijne, rustige en zonnige paasdagen!

 

 

Drukke tijd

Ik zit buiten in de avondzon. Nog even genieten, de rest van de dag had ik daar niet veel tijd voor. Ik was bezig met verven en ging naar de bouwmarkt waar een hele lange rij mensen buiten stond te wachten. Veel mensen klussen de laatste weken, zo merkte ik al eerder. Ja, en ik ook, niet omdat ik niets anders weet te bedenken met dit mooie weer, maar omdat ik een huurflat heb gevonden en 17 april ga verhuizen.

2 maanden nadat ik R  vertelde dat ik niet meer samen met hem kon verder gaan, ga ik al verhuizen! Na 3 onzekere weken, omdat het erop leek dat ik misschien nog 4 jaar (gemiddelde wachttijd!!!!) moest wachten op een socisle huurwoning, mocht ik mijn appartement bekijken.

Een spannende week volgde toen, waarin ik moest aantonen dat ik samen met het spaargeld dat vrij gaat komen van onze koopwoning, genoeg inkomen had om dit appartement in de vrije sector te betalen. Wat was ik blij (en ook wel wat verdrietig) toen ik hoorde dat ik het huurcontract kon gaan tekenen.

Maar dit lijkt al weer lang geleden want ik heb al 9 dagen geleden de sleutels gekregen en ben erg druk. Nog steeds met opruimen, uitzoeken en inpakken, waarmee ik al begon toen ik het logeerbed op zolder opzocht. Ook druk met het regelen van allerlei financiële zaken, regelen van hulp, verven, schoonmaken en het met het kopen van alleen maar noodzakelijke dingen. Er is nog heel wat wat ik nodig heb, maar ik heb nog geen tijd en energie gehad om die spullen te kopen en het voelt ook niet goed om nu allerlei winkels op te zoeken.

Verhuizen tijdens de Corona crisis is niet ideaal. Ik heb toch een paar keer hulp van vrienden en familie gehad, en het is niet slim om nu veel mensen te zien. Ook moest ik vloerbedekking regelen, meerdere keren naar de bouwmarkt toe en een koelkast en wasmachine zal ik ook nodig hebben.

Het opletten op 1 1/2 meter afstand is vast voor iedereen moeilijk, maar ik merk dat daardoor zelfs boodschappen doen me nog veel meer energie kost dan normaal. Grote aankopen doen is nog vermoeiender, al die nieuwe informatie, keuzes maken en dat ook nog alleen doen.

Ik doe daarom mijn best om niet de hele dag bezig te zijn met allerlei “nieuw huis dingen”. En om mijn rust te nemen, wel te blijven slapen ’s middags, te mediteren, te wandelen. Al schieten deze dingen er wel eens bij in helaas. En yoga en mindfitness gaat nu niet door, dat merk ik ook.

Toch heeft verhuizen in de Corona tijd ook wel een voordeel: ik heb nu nieuwe bezigheden en hoef me niet te vervelen zonder werk en mijn afspraken en ben nu niet hele dagen thuis met onze twee jongste dochters. En bezig zijn met klussen voor de verhuizing leidt ook mijn gedachten af.

Ondanks dat ik nu door de komende verhuizing andere dingen doe leef ik wel nog steeds zoals de afgelopen 3 jaar: ik probeer te doen wat me lukt, meer kan ik niet. Hoe frustrerend dat soms ook is, ik zal ook nu mijn grenzen moeten blijven aanvoelen en moeten stoppen als het teveel is.

En dan neem ik vaak de tijd om in de zon te zitten, ook op het bakon van mijn flat, waar ik al een begin van een gezellige plek heb gemaakt (zie foto).

 

 

 

 

 

Uitwaaien

Vanmiddag ging ik weer wandelen bij de IJssel. Vorige week waaide het zo hard dat ik, zelfs met mijn E-bike, bijna niet vooruit kwam en halverwege toch maar naar huis terugging. Uitgewaaid was ik wel, maar wandelen is toch fijner! Met een hoofd vol met regelzaken en gedachten aan een emotionele situatie vanmorgen ging ik van huis weg.

Het was heerlijk om weer te fietsen en wandelen. Ik genoot van de wind, de grote watermassa’s, de geluiden van de vogels, het schitteren van de zon in het water. Het was zo fijn! En mijn gedachten? Helaas, ze kwamen wel af en toe terug. Maar ze gingen ook snel weer weg, als de zon weer doorkwam of als ik weer op een nieuwe mooie plek kwam.

Wandelen is zo goed voor mij! koos niet voor niets mariawandelt als blognaam! Niet alleen de natuur doet me goed, ook het bewegen is fijn, en daarnaast zeker ook het alleen zijn. Ik wandel ook vaak met vriendinnen, en dat is ook fijn, maar het alleen wandelen blijf ik ook zeker doen. En heb ik nu met alle drukte en regelzaken steeds meer nodig.