Iedere dag wandelen in de herfst!?

Al was het de eerste herfstdagen bijna zomerweer, toch was het al te merken dat het al herfst was. Buiten zitten tijdens mijn ontbijt was zelfs met een dekentje om wel wat koud. De zon staat alweer wat lager, ’s avonds moeten de gordijnen steeds vroeger dicht… Dit hoort gewoon bij de herfst weet ik maar toch miste ik de zomer alweer, zoals vaker in deze tijd. Maar ook merkte ik dat ik steeds meer opzag tegen de herfst en winter en dan vooral tegen het steeds meer binnen zijn. Sinds ik hier woon heb ik meer buiten op mijn balkons gezeten dan in de huiskamer.

Vrijdagnacht lag ik na een drukkere dag wakker. Ik dacht aan het gesprek met mijn jongste dochter over schermtijd. Zij liet mij zien hoe je kon zien waar die telefoon-schermtijd aan gebruikt werd. Ik schrok van hoeveel tijd ik achter de telefoon doorbreng. Dit wil ik anders doen, besloot ik. En ook ga ik weer meer wandelen, ook als het slecht weer is. Iedere herfstdag een wandeling, minimaal een kwartier per dag, is mijn plan. Ik las deze week twee artikelen over bewegen en buiten zijn. Daarin stond de tip om niet meteen teveel van jezelf te verwachten, maar om rustig aan te beginnen in kleine stapjes.

Ook met mediteren heeft dit gewerkt, ik mediteer nu al meer dan een jaar bijna dagelijks. De paar keer dat ik oversloeg was waren uitzondering. Ik begon met 3 minuten mediteren en nu is 10 minuten ’s morgens mediteren een onderdeel van mijn ochtendritueel.

Ik hoop dat het gaat lukken om wandelen ook weer meer onderdeel van mijn dag te laten zijn. Dat zal me vast ook gaan helpen om minder moeite met de herfst te hebben, weet ik uit ervaring. Mijn eerste ziektejaar deed wandelen me zo goed. “Ik wandel de herfst in”, zei ik toen.

Doe je met me mee? En hoe vind jij het dat het weer herfst is?

Warme 1e herfstdag

Ik zit hier aan de rand van een grote recreatieplas. Na een fijne fietstocht door het groen was ik van plan om meteen te beginnen aan het boek dat ik net geleend had. Maar toen ik de mooie natuur zag bedacht ik me dat dit ook een mooi moment was om eens een blog te schrijven en mooie foto’s te maken.

Maar verder dan dit stukje zal ik nog niet komen. nu. Ik kan door de zon mijn scherm slecht zien zeker niet met zonnebril die nu echt nodig is.

En, ik kan zo gauw niet ontdekken hoe ik foto’s toevoeg , het blog programma werkt anders dan ik gewend ben. Tot de volgende keer!

Update: Het is gelukt met de afbeeldingen zoals je kunt zien.

Vraag: Is er een handleiding voor deze WordPress update?

.

• 

Grenzen opzoeken?

Op mijn blog over mijn twee daagse wandeling van Utrecht naar Amersfoort en mijn vraag aan het einde van deze blog kreeg ik verschillende reacties:

“Goed gedaan joh. Grens verlegd.”

“Tegenwoordig stop ik rond de grens maar er is een tijd geweest… Dan ging ik er vol overheen voor de dingen die ik het waard vond. Goed gedaan, en het brakke gevoel gaat over. Je weet nu dat je dit kan, dat is heel wat waard.”

“Ik vind het knap dat je hebt doorgezet”.

“Mooie foto’s. Maar wat een afstanden. Heel knap dat je het volgehouden hebt. Maar volgende keer m.i. iets rustiger aan doen. Je hoeft toch niets te bewijzen? Waarom zou je over je grenzen gaan?”

Ik ben blij met jullie reacties maar bleef er ook over nadenken. Waarom ben ik deze uitdaging uitgegaan? Waarom zoek ik soms mijn grenzen op? Wil ik iets bewijzen?

Nee, iets bewijzen wil ik niet. Het is meer dat ik af en toe behoefte heb aan meer, aan iets anders in mijn leven. Omdat ik afgekeurd ben en nu niet meer 3 dagen per week werk heb ik veel meer tijd over, ik heb nu hele dagen / weken / maanden de tijd om zelf in te vullen. Er komen nu wel geleidelijk aan weer wat afspraken bij die vanaf het begin van de corona maatregelen waren gestopt. Maar toch, ik heb heel veel tijd! En ik mis vooral uitdaging / afwisseling / flow in mijn leven, die ik wel vond in mijn baan.

Een “gewone” dag bestaat nu nog maar uit: Ontbijten / douchen / lezen / logische puzzels maken / huishoudelijke en soms administratieve klussen doen / een boodschap doen / wandelen of fietsen / lunchen / slapen / koken / eten / afwassen / een film of documentaire kijken. Daarnaast heb ik dan ook nog vriendinnen of familie afspraken, maandelijks een stiltewandeling en meditatiemiddag en mijn wekelijkse yogalessen.

Laatst maakte ik een lijstje van wat ik zou kunnen gaan doen die dag, en schreef eronder: Saai! Uiteindelijk liep die dag wel iets anders dan ik vooraf had bedacht en had ik toch wel een goede dag. Meestal heb ik wel een goede dag, maar toch wil ik soms wel meer. En zo wilde ik dus ook eens een keer langer wandelen met een overnachting.

Een wandeltocht van meerdere dagen maken, zelfs een pelgrimstocht naar Santiago de Compostela, was al heel lang een wens van mij. Ik weet inmiddels dat het niet meer haalbaar is na mijn hersenbloeding om die tocht te gaan maken. Te inspannend, teveel onverwachtse dingen, teveel ontmoetingen met andere mensen, elke nacht ergens anders overnachten, te weinig rust, dat gaat echt niet meer lukken! Maar de wens om twee dagen te wandelen met een overnachting, wat mijn plan was in het jaar dat ik mijn hersenbloeding kreeg, bleef wel een wens. Omdat ik hier vaker over nadacht en het einde van mijn Gelukkigerwijspad in het zicht kwam, besloot ik om het toch maar eens uit te proberen. Ik weet nu dat ik het kan, maar weet ook dat het niet verstandig is om dit weer eens te herhalen. Al blijft er wel eens af en toe een “misschien toch nog een keer, als het minder warm is, met een overnachtigingsplaats waar ik nog meer rust kan nemen…” in mijn gedachten.

Ik zal het zien, hoe ik hier in de toekomst over zal denken. Wat blijft is dat ik naast de normale bezigheden toch behoefte blijf houden om andere dingen te doen. Een wandeldag, een museumbezoek, op vakantie en / of vrijwilligerswerk. Dat vrijwilligerswerk is nu in deze coronatijd, waarin thuis werken nog steeds aanbevolen wordt, nog niet aan de orde vind ik. De dingen die ik zou willen gaan doen zijn allemaal met en / of voor andere mensen, en om dat via de computer te doen met beeldbellen ed, is niet wat mij goed afgaat. Ik ga dus voorlopig maar door met mijn “saaie dagen” en blijf daarnaast andere dingen plannen of afspreken. Werken in welke vorm dan ook zal heus wel weer in mijn leven komen!

Hoe vind jij uitdaging / afwisseling / flow in je leven? Of is je leven juist te vol met afspraken en verplichtingen en heb je meer behoefte aan rust?

 

 

Ook thuis is het fijn!

Vanmiddag kreeg ik van mijn middelste dochter een filmpje met het mooie uitzicht vanaf het zomerhuisje waar zij, haar vader en haar jongste zus een week verblijven. Hoewel ik anders had verwacht deed het me nu niets meer om dat te zien. Maar de afgelopen weken had ik het wel af en toe moeilijk als ik eraan dacht dat zij wel “gezellig samen zonder mij” op vakantie gaan. Ik was daarom ook regelmatig zelf aan het zoeken naar vakanties voor deze week.

Mijn eerste optie was het vakantiehuisje waar ik in mijn jeugd twee keer met mijn ouders ben geweest. Mijn blog over mijn zoektocht naar dat huisje had een leuk vervolg. Mijn vriendin M. las deze blog en heeft vrienden die in het dorp vlakbij het huisje wonen. Zij zijn na een appje van M. of zij dit huisje kenden, spontaan gaan zoeken en konden het wel vinden. M. en ik vonden het huisje met hun aanwijzingen een week later al snel. We raakten in gesprek met de bewoonster en mochten het huisje ook van binnen zien. Ik had dit huisje mogen huren, maar heb daar toch van afgezien. Ik had teveel twijfels of het primitieve leven daar mij zou bevallen.

Maar mijn zoektocht naar een vakantie invulling was nog niet over. Ik ben (bijna) in Limburg geweest, op de Veluwe, in Zeeland, naar Vlieland en Schiermonnikoog tot ik me besefte: “als ik wel weg ga in de week dat R. en de meiden ook op vakantie zijn, kan het ook moeilijk zijn dat ik alleen ben en zij samen”. Ik stopte vanaf dat moment met zoeken.

Wel boekte ik alvast voor september een midweek in een trekkershut op de camping van Winsum. Daar was ik 25 jaar geleden ook al met mijn ouders en mijn oudste dochter. Mijn ouders waren tijdens hun vakantie naar Groningen een dagje naar Winsum geweest. Zo kwam ik op het idee daar weer een trekkershut te huren.

In die midweek wil ik de eerste etappe van het Pieterpad (van Pieterburen naar Winsum) wandelen en een dag naar Schiermonnikoog gaan. Liefst wandelde ik ook nog van Winsum naar Groningen, maar na mijn 2 daagse wandeling van Utrecht naar Amersfoort weet ik dat ik dat wel kan, maar dat dat veel teveel was. Dat ga ik niet weer doen! Dat Pieterpad zal ik, hoop ik, ooit wel aflopen, maar in kleine gedeelten en niet ten koste van mijn gezondheid.

En de komende week? Ik heb alleen voor woensdag nog maar een afspraak gemaakt en voor de rest van de dagen heb ik wel plannen  maar of dat gaat lukken? Met het nu zo warme weer moet ik niet teveel willen doen. Ik word er, meer nog dan “vroeger” erg moe van. Wat het weer betreft is het ook goed dat ik nu niet op vakantie ga.

Hoe kom jij deze warme dagen door? Heb je meer moeite met de warmte dan in de tijd voor je hersenletsel?

Wandelen met overnachting: laatste stuk Gelukkigerwijspad

Lang twijfelde ik of ik het laatste stuk van het Gelukkigerwijspad met overnachting zou wandelen. Is het niet slimmer om thuis te gaan slapen? Maar dan moet ik wel weer meer reizen. En als ik het niet een keer probeer blijf ik me afvragen of ik het kan!

Uiteindelijk nam ik spullen voor een overnachting mee zodat ik tijdens het wandelen kon beslissen wat ik deed.

De route was heel mooi:

Pas vlak voor ik in Bilthoven was besloot ik om wel te overnachten. Bij het 7e adres van Vrienden Op De Fiets kon ik gelukkig terecht. Mevrouw D. was een fijne gastvrouw, het ontbijt was lekker en naast een lunchpakket gaf ze mij ook nog een zonneklep mee. Het bed was prima, toch sliep ik niet goed na deze drukke en soms ook wel warme dag.

De tweede dag was ik dan ook snel moe. Op aanwijzingen van mevrouw D. wandelde ik al snel in het bos en zo hoefde ik niet bijna een uur door Bilthoven te lopen richting het punt waar ik de route was afgegaan de 1e dag. Het punt waar ik de 2e dag de route oppakte was een zwaar stuk van de route, 1,5 km over een ruiterpad. Toch lukte het me om me op mijn omgeving te concentreren, omdat het een “bekende” weg was hoefde ik niet op de route te letten, en ik liep veel aandachtiger voor de kleine details.

De rest van de route ging redelijk goed, met wel meer rustpauzes dan de 1e dag. Ik had al snel besloten dat niets hoefde deze dagen. Zo nam ik op andere wandelingen vaak pas rust na een uur, nu deed ik dat niet op de klok, als ik op een mooie plek kwam of honger had nam ik een pauze.

Door op deze manier te wandelen heb ik deze dagen 20 en 25 km kunnen lopen. Zulke afstanden had ik nog nooit in mijn leven gelopen. En ik ben dan ook heel dankbaar dat ik dit nog kan na mijn hersenbloeding!

Helaas, zoals ik verwacht had, moet ik het nu wel erg rustig aan doen. Toen ik de trein uit liep voelde ik hoe moe ik was en ik was later thuis zelfs misselijk van vermoeidheid en ging om 9 uur al naar bed. En ook vannacht sliep ik niet goed en vandaag voel ik me “brak” (is dat een goed woord voor wat ik voel?)

Was het het waard? Ja, ik ben blij dat ik ben gegaan. Het was een mooie en afwisselende wandeling.

Ga jij ook wel eens zo over je grenzen? Of kies je toch vaker voor verstandig leven, zoals ik ook vaak doe?

 

Avondwandeling

Toen ik de deur uitging om mijn afval weg te gooien ontdekte ik pas dat het weer droog was. Toch wel lekker om nu eerst naar buiten te gaan, bedacht ik me, al was mijn plan om af te wassen en erna een film af te kijken.

Wandelen had ik nog niet gedaan vandaag. Ik had al wel mijn wandelschoenen aangedaan vanmorgen en ontdekte op de fiets op weg naar mijn wandelplek pas dat het weer regende. Toen ben ik maar naar mijn ouders, die dichtbij mij wonen, gegaan en op de terugweg deed ik een paar nodige boodschappen.

Zo gaat het wel vaker op een dag waarop ik geen afspraken heb. Ik plan die dagen niet, heb soms wel wat dingen die ik wil doen in huis, of buitenshuis of ter ontspanning. Maar de dag loopt op die vrije dagen meestal wel zoals het goed voelt. Met de noodzakelijke rustmomenten erin. Want ja, die rustmomenten heb ik nog steeds nodig, al is mijn leven wel wat rustiger doordat ik nu alleen woon en ook mijn kinderen veel minder om me heen heb.

Gaat dit beter worden? De gevolgen van het hersenletsel zullen blijven, al zal ik er wel iets minder last van hebben als mijn leven nog rustiger zal worden, zo zei gisteren mijn psychologe bij onze laatste afspraak. Ik ben nu nog bezig met dingen als de financiële afhandeling van ons uit elkaar gaan, de laatste verhuisklusjes, het wennen aan deze nieuwe situatie., het vinden van vrijeilligerswerk of andere daginvulling.

Het was al meer dan 4 maanden geleden dat ik mijn psychologe zag, dat was nog voor mijn verhuizing. We hadden al wel een laatste afspraak gepland maar ik heb gevraagd of die afspraak kon uitgesteld worden tot we elkaar weer live konden zien, in plaats van videobellen.

Hoewel ik vaak moeite heb met afscheid nemen van mensen of plaatsen waar ik me fijn voelde, had ik daar nu geen last van. Ik ben blij met het hulptraject wat ik 2 jaar mocht volgen, maar ik heb het nu niet meer nodig. Ik heb in die jaren veel geleerd, veel verhalen van anderen gehoord, meegeleefd en gedeeld en nagedacht over mijn leven nu. Ik ga mijn leven verder, met alle lieve mensen om me heen. En mocht het ooit wel nodig zijn, dan vind ik ook mijn weg hierin.

En wat wel blijft en heel fijn is: ik mag mijn huisarts houden. Al meer dan 20 jaar leefde zij mijn leven mee en hoewel ons contact grotendeels “zakelijk” is, voel ik wel dat we meer delen dan dat. En dat is wederkerig bleek toen ik mijn adreswijziging door gaf. Ik wist dat ik qua postcodegebied net over de rand van de huisartsenpraktijk woonde en dat de huisarts hierover moest beslissen. Wat was ik blij toen de assistente mij vertelde: “je mag patiënt blijven, want, had mijn huisarts haar gezegd: “ik heb een band met haar”.

Museumbezoek in corona tijd

Dinsdag ben ik weer naar een museum geweest! Naar een museum waar ik wel vaker ben geweest, in mijn eigen woonplaats. En toch voelde het als echt even weg. Met pijlen en andere aanwijzingen werd gezorgd voor een corona veilig bezoek. In het begin was dat even wennen, maar het was ook prettig! Ik hoefde niet zelf in de gaten te houden of ik in alle ruimtes was geweest, de route ging door het hele museum. Er was zelfs een wc route aangegeven!

Maar wat het prettigste was van dit bezoek: het was zo fijn rustig! Hooguit stond ik eens met 2 mensen samen in 1 ruimte. Daardoor had ik ook ruim de tijd om de kunstwerken rustig te bekijken. Dat was een heel andere beleving dan mijn bezoek aan de Monet tentoonstelling, mijn laatste museumbezoek voor de corona tijd. Daar waren wel meer dan 20 mensen in 1 ruimte, en dat geeft wel een heel andere museumbeleving dan nu!

Er lagen geen boeken of ander materiaal met toelichting op wat er te zien was, dit vond ik wel even jammer, maar ik had nu zelf dus meer tijd om een kunstwerk uitgebreider te bekijken en ook om te voelen  wat het met mij deed.

Door de corona maatregelen werd mijn museumbezoek dus intenser dan mijn vorige museumbezoeken. Ook waren er veel minder prikkels omdat het veel rustiger was. Aan iedereen die snel overprikkelt is zou ik willen zeggen: Ga nu naar een museum!

Na afloop van het museumbezoek at en dronk ik wat, zittend op de trappen van het museum in de heerlijke zon. Erna wandelde ik nog in het stadspark. Deze keer met veel meer aandacht dan de andere keren dat ik in dit park was. Ik genoot van de grote, oude bomen, de mooie bloemen, de zon in het water, de schaduw- en zon plaatsen.

En zo had ik weer een fijne ochtend. Wat fijn dat een museum bezoeken weer mag!

Wat is het dichtbij huis toch mooi!

Vanmorgen wandelde ik weer in het bos vlakbij de locatie waar ik bijna 3 jaar gewerkt heb. In mijn bericht: https://wordpress.com/post/mariawandelt.wordpress.com/454 vroeg ik me af of ik hier nog weer terug zou komen. Laatst maakte ik een overzicht van waar ik allemaal wel heen kon in deze tijd, nu ik niet met het OV mag reizen. Dit bos stond op mijn lijst en is nu dichter bij mijn huis, maar toch was ik er nog niet geweest. Het is hier zo fijn, mooi en en zo rustig (op verkeer na helaas, maar waar vind  je een bos waar je geen auto geluiden hoort?).

Jammer genoeg had ik geen boek of puzzelboekje meegenomen. Ik zou hier zo een uur lekker kunnen zitten.

In het begin van mijn wandeling kwamen er wel weer herinneringen boven aan mijn werkjaren hier, aan mijn wandelingen in de pauze’s met collega’s en aan de wandelingen alleen tussen of na de uren die ik re-integreerde bij mijn werkgever. Maar zoals zo vaak tijdens mijn wandelingen, werden mijn gedachten na een poosje minder en genoot ik steeds meer van de mooie natuur om me heen en de heerlijke vogelgeluiden.

 

Wandelen verder weg maar toch dichtbij

Maandag was ik aan het kijken naar vakantiehuisjes dichtbij huis, omdat ik bedacht had dat ik wel met de fiets op vakantie kon gaan. Ik kon geen keuze maken, vond het te duur of geen mooi huisje of geen mooie plek. Als ik dan wegga wil ik een tuin, liefst zonder burengeluiden.

En toen dacht ik na over waarom ik weg zou willen. Ik wil graag weg om in een andere omgeving te zijn. En ook om afleiding te hebben van mijn gedachten en om geen to-do lijstje in mijn hoofd te hebben. Maar gaat dat op vakantie beter lukken dan thuis? Er is zoveel gebeurd de afgelopen maanden / jaren, dat komt ook in vakanties wel terug. En… een andere omgeving kan ik ook dichterbij huis vinden.

Ik besloot naar een bos te gaan waar wij met mijn ouders iedere zondag heen gingen, jaren lang. Toen ik op de kaart keek naar een goede route bedacht ik dat ik aan beide kanten van de Vecht kon fietsen, zodat ik een rondje zou maken. Onderweg bedacht ik dat ik ook op zoek kon naar het vakantiehuisje waar wij heen gingen toen ik 6 jaar oud was. Dat huisje kon ik niet op internet terugvinden, maar ook niet tijdens mijn fietstocht.

Mooi weer en ik zat binnen?

Er kwamen wel mooie herinneringen aan die eerste vakantie met mijn ouders boven. Ook lunchte en wandelde ik heerlijk in het stille bos. Even lekker slapen bij de recreatieplas, waar ik op de terugweg langskwam, lukte niet zo, het was er te druk. Maar eenmaal thuis kon ik op mijn balkon wel lekker slapen.

Het was een fijne dag. Met wel af en toe gedachten maar ook veel moois en heerlijk weer.

Wat doe jij om je gedachten af te leiden? En ga jij op vakantie deze zomer?

 

 

 

 

Is mijn leven veranderd door corona?

Vandaag las ik een blog waarin een aantal vragen werden gesteld over het leven in de corona tijd. Ook mijn middelste dochter maakte een enquête samen met haar project-groep over veranderingen in de corona tijd.

Ja, mijn leven is veranderd, zoals het leven voor iedereen veranderd is door de maatregelen die er genomen zijn rondom het corona virus. Maar de veranderingen in mijn leven zijn grotendeels gekomen door mijn besluit om niet meer verder te leven met R. Ik nam dit besluit op 15 februari en had geen idee hoe mijn leven daarna zou zijn. Mijn cursus bij het UWV was op dat moment bijna afgelopen en ik had net al besloten om niet meer door te gaan met het vrijwilligerswerk waar ik in oktober mee begonnen was. In de tijd dat ik zocht naar een eigen huis had ik nog wel mijn yogalessen, deed ik mee aan mindfitness en daarnaast waren er ook de maandelijkse aandachtswandelingen en meditatiemiddagen.

Inmiddels woon ik alweer meer dan een maand op mijn eigen plek. Klaar is het nog niet. Ik kan en wil niet zo snel mogelijk alles kopen, ophangen en maken / verven wat “nodig” is. Het “te doen” lijstje wordt maar langzaamaan korter. Soms vind ik dat vervelend, op andere momenten besef ik me ook dat het beter is om niet alles meteen te veranderen. Ik heb tijd nodig om te wennen aan nieuwe spullen en ook om te wennen aan deze nieuwe woonsituatie. Ik had niet echt nagedacht over hoe het zou zijn om alleen te zijn en in het weekend mijn dochters wel te zien. Ik kan goed alleen zijn, dat heb ik ook al gemerkt op de “alleen thuis dagen” die ik steeds meer had de afgelopen drie jaren nadat ik mijn hersenbloeding had gekregen. Maar, alleen zijn is anders als je weet dat je vriend en kinderen ’s avonds thuis komen. Heel praktisch gezien zijn mijn dagen alleen dan niet erg anders dan toen we samen in een huis woonden, maar het gevoel erbij is wel soms anders. Ik ben nu echt alleen! Soms is dat verdrietig, vaak sta ik daar niet echt bij stil en leef mijn dagen van dag naar dag. Op de ene dag doe of regel ik veel meer, en soms besef ik me zelfs ’s avonds dat ik een dag nauwelijks moe ben geweest. Maar zo’n dag wordt vaak afgewisseld met een dag waarop ik wel moe ben. Op zo’n dag moet ik niet teveel van mezelf verwachten, neem ik veel vaker rust en doe ook geen inspannende klussen.

En al ben ik nu drukker met allerlei zaken rondom mijn nieuwe huis, toch is er ook wel wat verandert door de corona maatregelen. Mijn vaste afspraken in de week en in de maand zijn gestopt. Een paar vriendinnen willen / kunnen minder afspreken vanwege gezondheidsgevaar. Ik zelf denk dat wandelen op 1 1/2 meter te inspannend is voor mij in combinatie met het bijpraten met een vriendin. Ik zag en sprak daardoor dus ook minder vriendinnen de afgelopen 2 maanden. Wel belden of appten we wat meer. En, ik kon online weer meedoen met de mindfulness avonden, waarvoor ik me in de wintermaanden had afgemeld. In combinatie met de lange reistijd waren deze meditatie avonden te intensief voor mij. Maar thuis, achter de laptop, is het wel fijn om mee te doen met deze cursus, zeker ook om zo weer meer mensen te zien en spreken. Ook yoga kan ik online volgen, maar daarin heb ik nog geen routine gevonden, dat doe ik te weinig naar mijn zin.

Heel langzaam aan mogen er weer meer dingen. Zo ging ik vorige week weer naar de bibliotheek. Ik keek daar zo naar uit en toch ben ik maar 1 keer geweest tot nu toe. Net als dat ik minder wandel dan ik zou willen. Ik ga wel vaker, noodzakelijk, naar winkels. Dat blijft voor mij inspannend. Het lopen door de winkel paden en daarbij letten op de afstand gaat wel iets automatischer merk ik, maar ik ken de nieuwe winkels nog niet helemaal, en ben daardoor vaker aan het zoeken naar iets. En ook veranderden de winkels hun hygiëne protocol weer de laatste week, zodat het weer opnieuw zoeken is naar de winkelwagentjes of mandjes, die we nu ineens zelf moeten schoonmaken en waar soms wel en niet een muntje bij nodig is. Het lijken kleine veranderingen, maar toch merk ik wel dat boodschappen doen hierdoor toch vermoeiender is geworden.

Ik kijk dus af en toe wel uit naar het “normale” leven, al besef ik me wel dat het leven na corona vast wel anders zal zijn dan het was voor corona. Net als mijn leven na mijn hersenbloeding anders is als voor mijn hersenbloeding. En ook mijn verhuizing mijn leven heeft veranderd.

Waar ik wel naar uitkijk is naar meer vrijheid. Kunnen gaan en staan zonder na te denken of het wel mag op die manier. Zonder extra op te letten in een winkel rondlopen en wandelen en … reizen. Ik kon goed leven zonder auto, de afgelopen jaren. Ik kwam overal wel fietsend, wandelend en / of met het openbaar vervoer of mocht soms met iemand meerijden. Nu het openbaar vervoer alleen maar voor mensen is die noodzakelijk moeten reizen, vervalt die mogelijkheid. En dat vind ik wel moeilijk! Ik ging zo graag verder weg van huis ergens wandelen of naar een museum toe. Ook vakanties of weekenden weg zijn nu geen optie. Mijn midweek Texel van eind maart heb ik kunnen omzetten naar oktober, maar dat duurt best wel lang. En mag ik dan wel weer reizen met het openbaar vervoer? Ik hoop het wel! Want al zullen mijn weekendjes alleen weg nu minder nodig zijn als stilte weekend, zoals ik ze de afgelopen 2 jaar hield, ik wil toch graag wel weer op vakantie. Mijn jongste dochter vroeg me 2 jaar geleden: “Waarom wil je zo graag op vakantie, je hoeft toch niet meer te werken?”. Vakantie is voor mij niet meer alleen vrij hebben van werk, maar meer het weg zijn van huis en in een andere omgeving zijn. Maar vooral: “weg uit de dagelijkse routine, zonder van alles wat moet”. En daar kijk ik wel weer naar uit.

Omdat vakantie nu dus nog niet gaat lukken, en ook mijn wandelingen en musea bezoeken verder weg nog niet mogen heb ik vorige week maar eens een lijstje gemaakt van wat wel kan, dichterbij, met e-bike of op wandelafstand van huis. Het was fijn om zo te denken, er zijn ook nog leuke dingen te doen dichter bij huis!