Waarom het stil was hier

Het is alweer een maand geleden dat ik een blog schreef zag ik net. In mijn gedachten was het niet zo lang geleden. In mijn hoofd blog ik regelmatig. Maar ik ga er toch niet voor zitten. Waarom niet? Ik heb het niet zo druk dat ik geen tijd ervoor heb. Waar ben ik in die maand mee bezig geweest dan?

– met UWV: Ik heb samen met mijn re-integratiecoach bezwaar tegen de UWV WIA beslissing gemaakt. Ook ben bij de arbeidsdeskundige van het Werkplein geweest. Dit was een goed gesprek. Ik heb uitgelegd dat ik wel een paar uur per week wil en kan werken maar dat er nu zoveel onrust om me heen is, oa.door de bezwaarprocedure en de ontslagprocedure die gaat komen dat werk zoeken nu teveel is. Gelukkig krijg ik op dit gebied rust tot eind september, dan heb ik weer een nieuwe afspraak;

– met administratieve zaken: we zijn bezig met een nieuwe hypotheek omdat onze rentevaste periode van 20 jaar afliep. We kwamen erachter dat we destijds een arbeidsongeschiktheids verzekering hadden afgesloten. Na veel papierwerk heb ik een leuk bedrag ontvangen;– met de tuin: naast veel onderhoud wat we gedaan hebben, hebben we eindelijk een hovenier gevonden die ons gaat helpen met een nieuwe schuur, herbestrating van de tuin en een oplossing voor het waterprobleem;

– met afspraken: psychologe,  fysiotherapeut, tandarts, kapper, familiebezoek, afspraken met vriendinnen;

– met wandelen: ik wandelde weer een etappe van het Gelukkigerwijspad, ook wandelde ik bij de Lutte rond landgoed Egheria. Verder probeerde ik zoveel mogelijk, als het niet te warm was, hier in de buurt te wandelen of na afloop van een afspraak in een bos daar in de buurt. Ook deed ik mee aan een fijne stiltewandeling;

– met ontspanning: yoga, een meditatiemiddag, naar de film toe;

– met mijn gezin, met boodschappen, was en huishoudelijke klussen, met mediteren, met slapen, met lezen…

En dan heb ik nog vast niet alles genoemd. Ik kom de dagen wel door al lijkt de week van tevoren soms “leeg” zonder afspraken. En al weet ik soms ook niet hoe ik de dag moet doorkomen vanwege vermoeidheid. En toch, de dag vult zich uiteindelijk wel en er zijn altijd ook weer mooie momenten op een dag.

En toch…ik zou nog graag meer willen doen. Ik verveel me soms, in de zin van het missen van een uitdaging, van flow. Ik weet dat dit gaat komen, als er meer rust in mijn leven is. Maar nu nog niet, dan zou mijn week al te vol zijn.

 

 

 

 

 

Helaas nog geen rust op uitkerings- en werkgevergebied

Vandaag had ik een afspraak bij de arbeidsdeskundige van het UWV. Haar taak was om met behulp van het verslag van de verzekeringsarts waar ik 3 weken geleden was te bepalen voor welk % ik arbeidsongeschikt ben.

Het was weer een intensief gesprek met veel nieuwe informatie en met een uitslag waar ik niet blij mee ben. Ik ben volgens de berekeningen 58% arbeidsongeschikt. Ik zal jullie niet lastig vallen met hoe dit berekend word, maar er wordt wel rekening gehouden met het aantal uren dat ik aangepast werk “zou moeten kunnen” doen. En dat is volgens de verzekeringsarts 20 uur per week. Ik denk dat ik die uren niet kan werken per week dus zal ik in bezwaar moeten gaan tegen het besluit. Daarbij word ik geholpen door mijn re-integratie coach F. die ook mee was naar dit gesprek.

De komende twee jaren zal ik naast een WIA uitkering ook een aanvullende WW uitkering krijgen tot totaal 70% van mijn laatstverdiende loon. Dit houd ook in dat ik verplichtingen zal hebben voor het WW gedeelte van mijn uitkering. Ik zal moeten gaan zoeken met begeleiding van het UWV naar betaald werk.

En na die twee jaar? Dan volgt een herbeoordeling van mijn situatie.

Verder zal mijn werkgever na het besluit van het UWV een ontslagprocedure gaan opstarten.Het blijft dus een onrustige tijd.

Als positieve afsluiting van het gesprek kreeg ik een papier mee waarop uitgelegd wordt wat voor voordeel werkgevers hebben als ze een medewerker met een uitkering aannemen. Ik was al op de hoogte hiervan en ik hoop dat dit mij kan helpen bij het vinden van werk.

Tot slot, mijn vriendin F. en ik grapten in het begin van onze ziekteperiode als het over werk ging wel eens: “we kunnen altijd nog postbode worden”, en laat dit nou een van de drie beroepen zijn die voor mij geschikt zouden zijn…

Al vind ik het beroep van postbode echt belangrijk in onze samenleving, toch… dit vind ik geen passende baan bij mijn opleidingen en werkervaring.

Die baan, of zinvol vrijwilligerswerk, gaat er wel komen, daar heb ik wel vertrouwen in. Maar nu nog niet. Er valt nu nog meer te regelen helaas.

En toen was het toch weer teveel…

… en schoot ik in de wasmachinewinkel in tranen en kon niet meer helder nadenken en alle  informatie opnemen. Gelukkig ging het na een glaasje water weer beter maar eenmaal thuis komen de tranen nu wel.

Ik doe mijn best. Niet meer dan 1 afspraak per dag en niet teveel afspraken per week maken. Inspanning met ontspanning en rust afwisselen. Maar, het leven valt niet te plannen. R. en de meiden hebben me ook nodig, en dat komt niet altijd op momenten dat ik er energie voor heb of op momenten die binnen mijn planning vallen. En ja, de wasmachine gaat wel eens kapot (helaas bij ons nu twee keer in een paar maanden) en dan is aktie nodig.

Ik heb de afgelopen nachten erg slecht geslapen. Te weinig overdag tijd voor mezelf genomen. Het is warmer en dat kost me ook energie. Er is meer drukte om me heen nu ik meer buiten ben, want o, wat vind ik de warmte ook zo fijn.

Tijd dus om nu nog meer rust en tijd voor mezelf te nemen. Maar… morgen vieren R. en Y. hun verjaardag. De taarten staan al klaar en een andere dag in juni gaat ook niet lukken, dan vieren ook anderen hun verjaardag (waar ik niet meer mee naar toe ga).

Tot de verjaardag begint probeer ik zoveel mogelijk rust te nemen. Ik lig nu dus maar weer in mijn hangmat, half in de schaduw. Met zoemende bijen om me heen. Ik probeer het geluid wat verder ook om me heen is te negeren (al is die prikkel er wel) en ga nu maar mijn ogen dicht doen.

Geniet van het mooie weer!

 

 

 

 

 

 

 

 

Terugkijken / hoe gaat het nou?

Vandaag had ik de terugkomdag van mijn compact cursus. Het was alweer twee maanden geleden dat wij als groep iedere vrijdag samen deze cursus volgden. Toch voelde het meteen alweer zo vertrouwd als de bijeenkomsten hiervoor. We bespraken hoe het nu ging en wat de cursus je gebracht had. Wat mooi om zo terug te kijken naar de cursusmaanden en wat hebben we veel geleerd.

Het belangrijkste, zo hoorde ik van meer deelnemers, is dat we een keuze hebben. Hersenletsel is niet wat we gekozen hebben maar we kunnen wel kiezen hoe we omgaan met de gevolgen ervan. We kunnen proberen met wat we wel kunnen en met de inzichten die we verder in de cursus hebben gekregen een zo goed en mooi mogelijk leven te leiden. Een leven waarin we ook af en toe verdriet zullen hebben als er momenten komen waarop we geconfronteerd zullen worden met wat niet kan. Ook dat verdriet mag er zijn.

Verder hebben we nog oefeningen gedaan om meer inzicht te krijgen over de manier waarop wij problemen oplossen. Met een groep van denkers, doeners, beslissers en bezinners samen deden we twee opdrachten.

Tenslotte werd ons gevraagd om de kwaliteiten van elkaar op te schrijven. Dit werd over mij geschreven:

Het was een fijne dag. Ook een intensieve dag. Ik ben in de pauze meegeweest om in een café in de buurt samen te lunchen. Leuk als afscheid, maar in de pauze alleen wandelen is beter voor mij. Na de pauze was ik erg moe en ik heb de theepauze tussendoor daarom maar gebruikt om een kwartier alleen buiten, in de zon, te zitten met mijn ogen dicht. Dit soort momenten neem ik steeds vaker. Ook lukt het mij bijna elke dag te mediteren, en mijn middagslaapje doe ik ook bijna elke dag. Ik merk dat ik deze rustmomenten, wandelen en andere ontspanning nog steeds nodig heb en ben blij dat het me beter afgaat om ook de tijd hiervoor te nemen.

Laatste dag van het tweede ziektejaar: afspraak bij de verzekeringsarts

Vanmorgen had ik een gesprek met de verzekeringsarts van het UWV. Dit gesprek zou een uur duren, maar duurde bijna 2 uur. Er werd heel veel besproken. Eerst werd het testrapport van de testen van oktober doorgenomen. Daarna werden vragen gesteld over mijn klachten, mijn bezigheden gedurende een “werkweek” en over de behandelingen die ik heb gevolgd in de afgelopen 2 ziektejaren.

Ik ben doodmoe nu. Ik had al slecht en kort geslapen vannacht en zo’n gesprek van 2 uur daar achteraan is veel te veel voor mij. Ook het weer praten over mijn leven vind ik intensief. Soms snapte ik ook niet waarom over allerlei zaken doorgevraagd werd. Zo kreeg ik ook vragen over mijn gezin, over de opleiding van de kinderen, over hoe R. omgaat met deze situatie, over hoe vaak ik mijn ouders bezoek, over mijn stiltewandelingen, over mijn verdere bezigheden. Misschien om een beter beeld van mij te krijgen, maar ik snap niet waarom deze zaken belangrijk waren.

Aan het eind van het gesprek begon ik te huilen toen er gevraagd werd hoe ik het gesprek vond en of er nog zaken waren die nog niet aan de orde waren gekomen.  Het was me veel teveel en ik had geen overzicht meer. Gelukkig was ik niet alleen naar dit gesprek gegaan, mijn re-integratiecoach ging mee. Hij vulde mij aan op momenten dat ik er niet uitkwam. En het was goed om na het gesprek nog even te kunnen napraten.

In de komende weken krijg ook nog een gesprek met de arbeidsdeskundige van het UWV. Zij gaat aan de hand van de rapportage van de verzekeringsarts beoordelen voor hoeveel % ik arbeidsongeschikt ben en welke werkzaamheden ik nog zou kunnen verrichten.

En zo is mijn laatste dag van het tweede ziektejaar bijna voorbij. Ik had dit jaar liever net als vorig jaar met een wandelroute over het Pelgrimspad willen afsluiten, maar dat is geen slimme combinatie met het gesprek van vanmorgen. Ik ga nu eerst maar slapen, en hoop vanmiddag de rust te vinden met een wandeling dichterbij huis.

Re-integratie,werkuren uitbreiden en WIA aanvraag

De afgelopen weken is er weer meer onrust op gebied van werk geweest. Zo besloot mijn werkgever al een maand geleden dat ik weer verder moest gaan met de gesprekken met mijn re-integratiecoach. Dit omdat mijn werkgever verwachtte dat er na mijn tweede ziektejaar een derde ziektejaar zou komen, waarin zij mij opnieuw moesten gaan begeleiden.

Vorige week besloot mijn werkgever dat ik naast deze gesprekken ook moest gaan uitbreiden met werkuren. Deze week zal ik op dinsdag en donderdag 2 uur gaan werken. Gelukkig houd ik dezelfde werkbegeleidster en dezelfde werkplek, maar welke werkzaamheden ik ga doen is nog niet duidelijk.

Deze wijzigingen kwamen sneller dan ik had verwacht maar ik heb me er uiteindelijk maar bij neergelegd dat ik geen keuze had (of je moet vakantiedagen opnemen of mijn loon laten stoppen een keuze noemen…).

En toen kwam vandaag een uitnodiging voor een gesprek met de verzekeringsarts van het UWV. Zoals R. en ik het lezen zou dit betekenen dat er geen derde ziektejaar komt. Ik kan en wil nog niet meteen blij zijn. Want ik heb nog niets zwart op wit, hebben wij de juiste conclusie getrokken?

Het gesprek is pas 7 mei. Daarna wordt ik misschien ook nog door een arbeidsdeskundige opgeroepen. De onzekerheid is dus nog niet weg.

Ik hoop dat het me weer gaat lukken om niet te ver vooruit te gaan denken en weer opnieuw te genieten van het mooie weer en de leuke dingen in mijn leven. Dat is me de afgelopen maand gelukkig redelijk goed gelukt.

 

Verdrietig moment afgesloten met een mooie wandeling

Bijna elke dag is er wel een moment waarop ik geconfronterd wordt met wat ik niet meer kan. Dat is moeilijk. Soms sta ik er even bij stil en ga ik weer verder met mijn leven maar op andere momenten ben ik erg verdrietig.

Vanavond aan tafel begon ik te huilen toen we het over vakanties in de bergen hadden. Daar heb ik het altijd zo fijn gehad. Maar de reis erheen is te ver voor mij en als het in de zomer warm is is een gewone wandeling me nu al te vermoeiend laat staan een bergwandeling.

Na het eten viel mijn blik op de partner cursus map van R. Zij hadden het de vorige bijeenkomst over Levend Verlies.  Ik ben weer hierover gaan lezen en dat gaf mij een uiteindelijk een beter gevoel.

In twee cursussen die ik gevolgd heb kwam dit begrip ook aan de orde. Wat is Levend Verlies? Ik kopieer wat ik hierover op internet vond:

‘Levend Verlies’ is de term die Manu Kierse introduceerde om de levenslange rouw aan te duiden, die je ervaart wanneer jijzelf of een naaste, getroffen wordt door een chronische ziekte of beperking. Het gaat over het verdriet dat altijd kan oplaaien, verwacht of onverwacht en dat soms verergert door de jaren heen.

Verdriet om wat niet meer is of kan. Gelukkig ben ik niet zo vaak verdrietig en lukt het me wel om hiermee om te gaan.

Wat mij kan helpen als me iets dwars zit en ik er niet uitkom is een coping-mindfulness meditatie. Door deze korte meditatie sta ik stil bij mijn gedachten, gevoelens en bij wat ik in mijn lichaam voel. Tenslotte richt ik mijn aandacht op de ademhaling. Hierna voelt ik me meestal weer rustig en ontspannen.

Vandaag heb ik een mooie wandeling gemaakt toen ik me weer rustig voelde. Wat fijn dat het ’s avonds steeds later donker wordt! Ik wandelde langs het water, zag de zon ondergaan en genoot van de bloeiende bermen en de bomen met hun bloesems. Ik zag zelfs al jonge ganzen.